درآوردن دندان اضافه و درمان آن؛ مشکلات دندان اضافه و انواع آن

درآوردن دندان اضافه و درمان آن یکی از موضوعاتی است که بسیاری از افراد با آن روبرو می‌شوند. دندان اضافه یک دندان اضافی است که در دهان رشد می‌کند و ممکن است در قسمت‌های مختلف دهان مانند دندان‌های عقل، دندان‌های شیری، دندان‌های جلویی یا حتی سقف دهان ظاهر شود. دندان اضافه می‌تواند موجب بروز مشکلاتی مانند کج شدن، بهم‌ریختگی، آسیب به ریشه یا ایجاد کیست در دندان‌های دیگر شود؛ بنابراین، درمان آن ضروری است. در این مقاله قصد داریم به بررسی علل، علائم، روش‌ها و نتایج درمان دندان اضافه بپردازیم. هدف از این پژوهش ارائه اطلاعات مفید و کاربردی برای کسانی است که با این مشکل مواجه هستند یا می‌خواهند بیشتر درباره آن بدانند.

دندان اضافه چیست؟

دندان اضافه یا هایپردونشیا یک شرایط دهانی است که در آن تعداد دندان‌ها بیشتر از حد معمول است. تعداد استاندارد دندان‌های شیری ۲۰ عدد و تعداد استاندارد دندان‌های دائمی ۳۲ عدد است؛ اما برخی افراد ممکن است یک یا چند دندان بیشتر از این تعداد داشته باشند که به آن‌ها دندان اضافه می‌گویند. دندان اضافه می‌تواند در هر قسمتی از دهان از جمله دندان‌های عقل، دندان‌های شیری، دندان‌های جلویی یا حتی سقف دهان رشد کند. دندان اضافه می‌تواند شکل و اندازه مختلفی داشته باشد و به تنهایی یا به صورت گروهی وجود داشته باشد.

مشکلات دندان اضافه

. دندان اضافه می‌تواند در هر قسمتی از دهان رشد کند و شکل و اندازه مختلفی داشته باشد. دندان اضافه ممکن است موجب بروز مشکلاتی در دندان‌ها، لثه‌ها، فک‌ها و کیفیت زندگی فرد شود. برخی از این مشکلات عبارتند از:

مشکلات دندانی: دندان اضافه ممکن است باعث شود که دندان‌های دیگر از محل مناسب خود جابجا شوند و کج یا بهم‌ریخته شوند. این موضوع ممکن است موجب ایجاد فاصله بین دندان‌ها، اختلال در گاز گرفتن دندان‌ها، افزایش خطر پوسیدگی دندان‌ها و نیاز به ارتودنسی شود. همچنین دندان اضافه ممکن است با ریشه دندان‌های دیگر تداخل داشته باشد و باعث شود که آن‌ها آسیب ببینند یا کیست تشکیل شود که می‌تواند موجب درد، التهاب یا عفونت شود.

مشکلات لثه‌ای: دندان اضافه ممکن است باعث شود که لثه‌ها متورم، قرمز، حساس یا خونریزی شوند. این موضوع ممکن است موجب ایجاد التهاب لثه، بیماری لثه، بدبویی دهان و کاهش سلامت دهانی شود.

مشکلات فکی: دندان اضافه ممکن است باعث شود که فک‌ها به صورت نامتقارن یا نامنظم رشد کنند. این موضوع ممکن است موجب ایجاد اختلال در جویدن، بلعیدن، صحبت کردن، تنفس کردن و حرکت دادن فک‌ها شود. همچنین دندان اضافه ممکن است باعث شود که فشار بیش از حد به مفاصل فک وارد شود و موجب ایجاد درد، صدا، سایش و آسیب به آن‌ها شود.

مشکلات کیفیت زندگی: دندان اضافه ممکن است باعث شود که فرد از زیبایی دهان خود راضی نباشد و احساس خجالت یا کم‌اعتمادی کند. این موضوع ممکن است موجب کاهش اعتماد به نفس، رضایت از خود، ارتباط با دیگران و خوشبختی شود. همچنین دندان اضافه ممکن است باعث شود که فرد نیاز به درمان‌های پیچیده، زمان‌بر و هزینه‌بر داشته باشد که می‌تواند موجب استرس، اضطراب و فشار مالی شود.

مطلب مشابه: درمان دندان خرگوشی، علت و راهکارهای سریع درمان آن

بنابراین، دندان اضافه یک شرایط دهانی است که ممکن است موجب بروز مشکلات مختلف در دندان‌ها، لثه‌ها، فک‌ها و کیفیت زندگی فرد شود؛ بنابراین، تشخیص و درمان زودهنگام آن ضروری است تا از بدتر شدن آن‌ها جلوگیری شود.

عوامل ایجاد دندان اضافه

علل دقیق ایجاد دندان اضافه هنوز کاملاً مشخص نشده‌اند، اما برخی از عوامل ممکن است در رشد آن‌ها نقش داشته باشند. برخی از این عوامل عبارتند از:

فعالیت بیش از حد غشاء دندانی: غشاء دندانی یک لایه بافتی است که جوانه‌های دندان را تشکیل می‌دهد. اگر این لایه بیش از حد فعال شود، ممکن است دندان‌های اضافی را تولید کند. این فرضیه توسط برخی از پژوهشگران مانند کوک و همکاران در سال ۲۰۱۷ ارائه شده است.

عوامل محیطی: برخی از شرایط محیطی مانند آسیب، التهاب، تومور یا عفونت می‌توانند موجب تحریک رشد دندان اضافه شوند. این عوامل ممکن است باعث شود که سیگنال‌های مولکولی که در تشکیل دندان نقش دارند، اختلال پیدا کنند. این فرضیه توسط برخی از پژوهشگران مانند گارسیا و همکاران در سال ۲۰۱۶ ارائه شده است.

-عوامل ژنتیکی: برخی از بیماری‌ها یا اختلالات ژنتیکی می‌توانند موجب افزایش تعداد دندان‌ها شوند. این بیماری‌ها یا اختلالات ممکن است باعث شود که برخی از ژن‌ها یا مسیرهای سیگنالی که در تشکیل دندان نقش دارند، فعال یا غیرفعال شوند. برای مثال، سندروم گاردنر، شکاف کام و لب، کلیدوکرانیال دیسپلازی و غیره. این فرضیه توسط برخی از پژوهشگران مانند پارادا و همکاران در سال ۲۰۱۹ ارائه شده است.

بنابراین، علل ایجاد دندان اضافه ممکن است شامل فعالیت بیش از حد غشاء دندانی، عوامل محیطی یا عوامل ژنتیکی باشند. این عوامل ممکن است باعث شود که تعادل بین تشکیل و توقف رشد دندان از بین برود و دندان‌های اضافی را ایجاد کنند.

مطلب مشابه: میدلاین دندان چیست؟ روش درمان و انواع میدلاین

انواع درآوردن دندان اضافه

. بر اساس موقعیت، شکل و تعداد دندان اضافه، می‌توان آن‌ها را به چند نوع تقسیم کرد. برخی از این انواع عبارتند از:

دندان اضافه مزودنس: این نوع دندان اضافه در قسمت جلویی فک بالا رشد می‌کند و معمولاً به صورت تکی وجود دارد. این دندان می‌تواند شکل مثلثی، مخروطی یا مکعبی داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این دندان ممکن است باعث شود که دندان‌های جلویی کج شوند یا فاصله بین آن‌ها ایجاد شود. این نوع دندان اضافه بیشتر در مردان از زنان دیده می‌شود و معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود.

دندان اضافه پارامولر: این نوع دندان اضافه در قسمت پشتی فک بالا رشد می‌کند و معمولاً به صورت تکی وجود دارد. این دندان می‌تواند شکل مشابه دندان عقل یا دندان پرمولر داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این دندان ممکن است باعث شود که دندان عقل یا دندان پرمولر کج شوند یا آسیب ببینند. این نوع دندان اضافه بیشتر در مردان از زنان دیده می‌شود و معمولاً در دوران نوجوانی تشخیص داده می‌شود.

دندان اضافه دیستومولر: این نوع دندان اضافه در قسمت پشتی فک پایین رشد می‌کند و معمولاً به صورت تکی یا گروهی وجود دارد. این دندان می‌تواند شکل مشابه دندان عقل یا دندان پرمولر داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این دندان ممکن است باعث شود که دندان عقل یا دندان پرمولر کج شوند یا آسیب ببینند. این نوع دندان اضافه بیشتر در زنان از مردان دیده می‌شود و معمولاً در دوران بزرگسالی تشخیص داده می‌شود.

دندان اضافه سوپرنومری: این نوع دندان اضافه در هر قسمتی از دهان رشد می‌کند و معمولاً به صورت گروهی وجود دارد. این دندان می‌تواند شکل مشابه دندان‌های معمولی یا شکل غیرطبیعی داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این دندان ممکن است باعث شود که دندان‌های دیگر کج یا بهم‌ریخته شوند یا آسیب ببینند. این نوع دندان اضافه معمولاً با بیماری‌ها یا اختلالات ژنتیکی مانند سندروم گاردنر، شکاف کام و لب، کلیدوکرانیال دیسپلازی و غیره همراه است و ممکن است در هر سنی تشخیص داده شود.

بنابراین، انواع دندان اضافه ممکن است شامل دندان اضافه مزودنس، دندان اضافه پارامولر، دندان اضافه دیستومولر و دندان اضافه سوپرنومری باشند. این انواع دندان اضافه ممکن است شکل، موقعیت و تعداد مختلفی داشته باشند و موجب بروز مشکلات مختلف در دندان‌ها، لثه‌ها و فک‌ها شوند.

مطلب مشابه: پروتز دندان چیست؟ چطور انجام می شود و ماندگاری آن چقدر است؟

درآوردن دندان اضافه و درمان آن

دندان اضافه ممکن است موجب بروز مشکلاتی در دندان‌ها، لثه‌ها، فک‌ها و کیفیت زندگی فرد شود؛ بنابراین، درمان زودهنگام آن ضروری است تا از بدتر شدن آن‌ها جلوگیری شود. نحوه درمان دندان اضافه بستگی به موقعیت، شکل و تعداد آن‌ها دارد؛ اما روش اصلی درمان کشیدن دندان اضافه است که معمولاً توسط دندانپزشک یا جراح دهان و فک انجام می‌شود. در برخی موارد، ممکن است نیاز به ارتودنسی یا جراحی باشد تا دندان‌ها را در محل مناسب قرار دهد و زیبایی دهان را بهبود بخشد.

کشیدن دندان اضافه: این روش درمان در صورتی که دندان اضافه در خارج از لثه قرار داشته باشد و باعث ایجاد مشکلات دندانی، لثه‌ای یا فکی شده باشد، انجام می‌شود. این روش درمان شبیه به کشیدن دندان عادی است و معمولاً با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود. دندانپزشک یا جراح دهان و فک با استفاده از ابزارهای مناسب، دندان اضافه را از ریشه جدا کرده و از دهان خارج می‌کند. سپس محل کشیدن دندان را با پنبه یا بانداژ فشاری می‌پوشاند تا خونریزی متوقف شود. در برخی موارد، ممکن است نیاز به دوختن محل کشیدن دندان باشد. پس از کشیدن دندان اضافه، باید به مراقبت از دهان و رعایت نکات بهداشتی توجه کرد تا از عفونت یا التهاب جلوگیری شود.

ارتودنسی دندان اضافه: این روش درمان در صورتی که دندان اضافه باعث شده باشد که دندان‌های دیگر کج یا بهم‌ریخته شوند و نیاز به ترمیم شکل و موقعیت آن‌ها باشد، انجام می‌شود. این روش درمان شامل استفاده از وسایلی مانند براکت، دستگاه‌های قابل حرکت، سیم‌ها و بندها است که به دندان‌ها فشار می‌دهند و آن‌ها را به محل مناسب هدایت می‌کنند. این روش درمان معمولاً چندین ماه یا سال طول می‌کشد و نیاز به بازدید‌های منظم از دندانپزشک یا ارتودنسیست دارد. پس از اتمام ارتودنسی، باید از وسایلی مانند ریتینر یا شینه استفاده کرد تا از برگشت دندان‌ها به حالت قبلی جلوگیری شود.

جراحی دندان اضافه: این روش درمان در صورتی که دندان اضافه در داخل لثه یا استخوان قرار داشته باشد و باعث ایجاد مشکلات دندانی، لثه‌ای یا فکی شده باشد، انجام می‌شود. این روش درمان شبیه به جراحی دندان عقل است و معمولاً با بی‌حسی موضعی یا کلی انجام می‌شود.

جراح دهان و فک با استفاده از ابزارهای مناسب، بخشی از لثه یا استخوان را برداشته و دندان اضافه را از ریشه جدا کرده و از دهان خارج می‌کند. سپس محل جراحی را با پنبه یا بانداژ فشاری می‌پوشاند تا خونریزی متوقف شود. در برخی موارد، ممکن است نیاز به دوختن محل جراحی باشد. پس از جراحی دندان اضافه، باید به مراقبت از دهان و رعایت نکات بهداشتی توجه کرد تا از عفونت یا التهاب جلوگیری شود.

بنابراین، نحوه درمان درآوردن دندان اضافه ممکن است شامل کشیدن دندان اضافه، ارتودنسی دندان اضافه یا جراحی دندان اضافه باشد. این روش‌های درمان ممکن است به ترتیب از ساده‌ترین به پیچیده‌ترین روش‌ها باشند و بستگی به موقعیت، شکل و تعداد دندان اضافه دارند. برای انتخاب روش درمان مناسب، باید از دندانپزشک یا جراح دهان و فک انجام می‌شود. برای انتخاب روش درمان مناسب، باید از دندانپزشک یا جراح دهان و فک مشورت بگیرید و نظر آن‌ها را در نظر بگیرید.

مطلب مشابه: روش های طبیعی سفید کردن دندان ها و دلایلی که باعث زردی رنگ دندان می شود

اشکال مختلف دندان اضافه

بر اساس شکل دندان اضافه، می‌توان آن‌ها را به چند نوع تقسیم کرد. برخی از این انواع عبارتند از:

دندان اضافه شبه طبیعی: این نوع دندان اضافه شکل مشابه دندان‌های معمولی دارد و معمولاً در همان جایگاهی که دندان‌های معمولی رشد می‌کنند، رشد می‌کند. این دندان می‌تواند شکل مشابه دندان شیر، دندان دائمی، دندان پرمولر، دندان عقل یا دندان مولر داشته باشد. این نوع دندان اضافه معمولاً به صورت تکی وجود دارد و ممکن است باعث شود که دندان‌های دیگر کج یا بهم‌ریخته شوند یا فاصله بین آن‌ها ایجاد شود.

دندان اضافه مخروطی: این نوع دندان اضافه شکل مخروطی دارد و معمولاً در قسمت جلویی فک بالا رشد می‌کند. این دندان می‌تواند شکل مثلثی، مخروطی یا مکعبی داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این نوع دندان اضافه معمولاً به صورت تکی وجود دارد و ممکن است باعث شود که دندان‌های جلویی کج شوند یا فاصله بین آن‌ها ایجاد شود. این نوع دندان اضافه بیشتر در مردان از زنان دیده می‌شود و معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود.

دندان اضافه توموری: این نوع دندان اضافه شکل غیرطبیعی دارد و معمولاً در قسمت پشتی فک‌ها رشد می‌کند. این دندان می‌تواند شکل نامنظم، بزرگ، کوچک، تخم‌مرغی یا گره‌ای داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این نوع دندان اضافه معمولاً به صورت گروهی وجود دارد و ممکن است باعث شود که دندان‌های دیگر آسیب ببینند یا کیست تشکیل شود. این نوع دندان اضافه معمولاً با بیماری‌ها یا اختلالات ژنتیکی مانند سندروم گاردنر، شکاف کام و لب، کلیدوکرانیال دیسپلازی و غیره همراه است و ممکن است در هر سنی تشخیص داده شود.

بنابراین، اشکال مختلف دندان اضافه ممکن است شامل دندان اضافه شبه طبیعی، دندان اضافه مخروطی و دندان اضافه توموری باشند. این اشکال مختلف دندان اضافه ممکن است شکل، موقعیت و تعداد مختلفی داشته باشند و موجب بروز مشکلات مختلف در دندان‌ها، لثه‌ها و فک‌ها شوند.

مطلب مشابه: کشیدن دندان عقل | ضرورت کشیدن این دندان | عوارض و مراقبت های پس از کشیدن

کشیدن دندان اضافه جلو

دندان اضافه جلو یا مزودنس یک نوع دندان اضافه است که در قسمت جلویی فک بالا رشد می‌کند و معمولاً به صورت تکی وجود دارد. این دندان می‌تواند شکل مثلثی، مخروطی یا مکعبی داشته باشد و ممکن است در داخل یا خارج از لثه قرار گیرد. این دندان ممکن است باعث شود که دندان‌های جلویی کج شوند یا فاصله بین آن‌ها ایجاد شود. این دندان ممکن است موجب بروز مشکلات دندانی، لثه‌ای یا فکی شود؛ بنابراین، درمان زودهنگام آن ضروری است تا از بدتر شدن آن‌ها جلوگیری شود. روش اصلی درمان کشیدن دندان اضافه جلو است که معمولاً توسط دندانپزشک یا جراح دهان و فک انجام می‌شود.

کشیدن دندان اضافه جلو یک عمل ساده و سریع است که معمولاً با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود. دندانپزشک یا جراح دهان و فک با استفاده از ابزارهای مناسب، دندان اضافه جلو را از ریشه جدا کرده و از دهان خارج می‌کند. سپس محل کشیدن دندان را با پنبه یا بانداژ فشاری می‌پوشاند تا خونریزی متوقف شود. در برخی موارد، ممکن است نیاز به دوختن محل کشیدن دندان باشد. پس از کشیدن دندان اضافه جلو، باید به مراقبت از دهان و رعایت نکات بهداشتی توجه کرد تا از عفونت یا التهاب جلوگیری شود.

برخی از نکات بهداشتی پس از کشیدن دندان اضافه جلو عبارتند از:

• از خوردن غذاهای سخت، تند، ترش یا گرم برای چند روز اجتناب کنید و غذاهای نرم، سرد یا ولرم را ترجیح دهید.
• از نوشیدن نوشابه، قهوه، چای یا الکل برای چند روز اجتناب کنید و آب یا مایعات سرد یا ولرم را ترجیح دهید.
• از مکیدن، خوردن آبنبات، کشیدن دمبیل یا استفاده از پیپ برای چند روز اجتناب کنید و از هر گونه فشار به محل کشیدن دندان خودداری کنید.
• از شستن دهان، مسواک زدن یا خلط کردن برای چند ساعت اول پس از کشیدن دندان اجتناب کنید و سپس به آرامی و با دقت این کارها را انجام دهید.
• از استفاده از داروهای ضد درد، ضد التهاب یا آنتی بیوتیک بر اساس تجویز دندانپزشک یا جراح دهان و فک پیروی کنید و از خود دارویی خودداری کنید.
• از گرم کردن محل کشیدن دندان با استفاده از پد گرم یا پارچه گرم برای کاهش تورم یا درد استفاده کنید و از سرد کردن آن با استفاده از یخ یا پارچه سرد خودداری کنید.
• در صورت بروز علائمی مانند خونریزی شدید، درد ناقل، تورم زیاد، تب، لرز، بدبویی دهان یا عفونت، سریعاً با دندانپزشک یا جراح دهان و فک خود تماس بگیرید.

مطلب مشابه: اطلاعات درباره روکش دندان و انواع آن (انواع روکش و روش های مراقبت)

چگونه می‌توان به وجود دندان اضافی پی برد؟

داشتن دندان اضافی ممکن است باعث شود که دندان‌های دیگر کج یا بهم‌ریخته شوند یا فاصله بین آن‌ها ایجاد شود. همچنین ممکن است باعث شود که دندان‌ها عفونت یا التهاب پیدا کنند یا کیست تشکیل شود؛ بنابراین، شناسایی و درمان دندان اضافی ضروری است تا از بروز مشکلات دندانی، لثه‌ای یا فکی جلوگیری شود.

برای پی بردن به وجود دندان اضافی، می‌توان از روش‌های مختلفی استفاده کرد. برخی از این روش‌ها عبارتند از:

معاینه دهان: این روش ساده‌ترین و ارزان‌ترین روش برای شناسایی دندان اضافی است. با باز کردن دهان و نگاه کردن به دندان‌ها، می‌توان دندان‌هایی که شکل یا موقعیت غیرطبیعی دارند را مشاهده کرد. این دندان‌ها ممکن است در پشت یا کنار دندان‌های معمولی یا در قسمت‌هایی از دهان که معمولاً دندان ندارند رشد کرده باشند. این روش فقط برای دندان‌هایی که در داخل یا خارج از لثه قرار گرفته‌اند مفید است و برای دندان‌هایی که در داخل استخوان فک نهفته‌اند کارایی ندارد.

تصویربرداری دهان: این روش یک روش دقیق‌تر و موثرتر برای شناسایی دندان اضافی است. با استفاده از تصاویر ایکس‌ری یا سی‌تی اسکن، می‌توان دندان‌هایی که در داخل استخوان فک نهفته‌اند را نیز مشاهده کرد. این روش همچنین می‌تواند شکل، اندازه، جهت و موقعیت دقیق دندان اضافی را نشان دهد. این روش نیاز به تجهیزات پیشرفته و هزینه بیشتری دارد و ممکن است برای برخی از افراد مانند بارداران یا کودکان مناسب نباشد.

آزمایش‌های ژنتیکی: این روش یک روش پیشگیرانه و پیش‌بینی‌کننده برای شناسایی دندان اضافی است. با استفاده از آزمایش‌های ژنتیکی، می‌توان بیماری‌ها یا اختلالات ژنتیکی را که باعث رشد دندان اضافی می‌شوند را تشخیص داد. برخی از این بیماری‌ها عبارتند از سندروم گاردنر، شکاف کام و لب، کلیدوکرانیال دیسپلازی و غیره. این روش می‌تواند به پیشگیری از بروز دندان اضافی یا انجام درمان زودهنگام آن کمک کند. این روش نیاز به نمونه‌برداری از خون یا بافت دارد و ممکن است برای برخی از افراد مانند کودکان یا افراد حساس مناسب نباشد.

مطلب مشابه: لمینت دندان چیست چگونه انجام می شود و چه مزایای و معایبی دارد؟

عوارض داشتن دندان اضافی

دندان اضافی می‌تواند عوارض مختلفی را برای سلامت دهان و دندان به همراه داشته باشد. برخی از این عوارض عبارتند از:

اختلال در رویش دندان‌های دائمی: دندان اضافی ممکن است مانع از رویش دندان‌های دائمی‌شود یا زمان آن را تاخیر بیندازد. این می‌تواند باعث شود که دندان‌های دائمی در موقعیت نامناسب یا ناهماهنگ رشد کنند یا اصلاً رشد نکنند. این موضوع می‌تواند نیازمند درمان ارتودنسی یا جراحی باشد.

کج شدن یا بهم‌ریختگی دندان‌ها: دندان اضافی ممکن است فشار یا انحراف به دندان‌های مجاور بدهد و باعث شود که آن‌ها کج یا بهم‌ریخته شوند. این می‌تواند ظاهر دهان و چهره را تغییر دهد و مشکلات زیبایی، گفتاری یا جویدن را ایجاد کند.

فاصله بین دندان‌ها: دندان اضافی ممکن است باعث شود که دندان‌های جلویی از هم فاصله بگیرند و فضای خالی بین آن‌ها ایجاد شود. این می‌تواند ظاهر دهان و چهره را تغییر دهد و مشکلات زیبایی، گفتاری یا جویدن را ایجاد کند.

عفونت یا التهاب: دندان اضافی ممکن است باعث شود که دندان‌ها یا لثه‌ها عفونت یا التهاب پیدا کنند. این می‌تواند درد، خونریزی، بدبویی دهان یا تب را به همراه داشته باشد. اگر عفونت یا التهاب شدید باشد، ممکن است به بافت‌های اطراف یا خون منتقل شود و مشکلات جدی‌تری را ایجاد کند.

کیست تشکیل شدن: دندان اضافی ممکن است باعث شود که کیست یا حفره‌ای پر از مایع در اطراف دندان یا در استخوان فک تشکیل شود. این می‌تواند درد، تورم، تحریک یا تخریب بافت‌ها را به همراه داشته باشد. اگر کیست بزرگ باشد، ممکن است نیازمند جراحی باشد.

سخن آخر

کشیدن دندان اضافه یکی از روش های درمانی است که برای رفع مشکلات ناشی از رشد بیش از حد دندان‌ها در دهان انجام می‌شود. دندان اضافه ممکن است به دلایل مختلفی مانند عوامل ژنتیکی، محیطی، یا اختلالات خاص رشد کند و موجب ایجاد اختلال در جایگاه، زیبایی و سلامت دندان‌ها و لثه شود. برای درآوردن دندان اضافه، لازم است ابتدا با مراجعه به دندانپزشک، نوع، شکل و موقعیت دندان اضافه را تشخیص دهید و سپس با استفاده از روش های جراحی یا غیر جراحی، آن را از دهان خارج کنید. درمان دندان اضافه ممکن است نیاز به انجام اقدامات پیش و پس از عمل مانند مصرف دارو، مراقبت از لثه و ارتودنسی داشته باشد.

مطلب مشابه: بلیچینگ دندان (سفید کردن دندان ها) و مزایا و معایبی که دارد