اشعار فردوسی + عکس نوشته و مجموعه شعر فردوسی شاعر محبوب ایرانی
مجموعه اشعار فردوسی به همراه عکس نوشته
در این بخش روزانه مجموعه اشعار زیبای فردوسی پور با موضوعاتی همچون عشق، زندگی، علم و دانش، نوروز، پندآموز و … را آماده کرده ایم که به همراه عکس نوشته می توانید در شبکه های اجتماعی استفاده کنید.
شعر رستم و سهراب فردوسی
زمانه به خون تو تشنه شود
بر اندام تو موی دشنه شودکنون گر تو در آب ماهی شوی
و گر چون شب اندر سیاهی شویوگر چون ستاره شوی بر سپهر
ببری ز روی زمین پاک مهربخواهد هم از تو پدر کین من
چو بیند که خاکست بالین منازین نامداران گردنکشان
کسی هم برد سوی رستم نشانکه سهراب کشتست و افگنده خوار
ترا خواست کردن همی خواستارچو بشنید رستم سرش خیره گشت
جهان پیش چشم اندرش تیره گشت*
چنین است کردار گردان سپهر
گهی درد پیش آرَدَت ، گاه مهرگهی بخت گردد چو اسپی شموس
به نُعم اندرون زُفتی آردت و بؤسبدان ای پسر کاین سرای فریب
ندارد ترا شادمان بینهیبنگهدار تن باش و آن خرد
چو خواهی که روزت به بد نگذردبدان کوش تا دور باشی ز خشم
به مردی به خواب از گنهکار چشمچو خشم آوری هم پشیمان شوی
به پوزش نگهبان درمان شویبه فردا ممان کار امروز را
بر تخت منشان بدآموز رامجوی از دل عامیان راستی
که از جست و جو آیدت کاستی
✔ مطلب مشابه: شعر عاشقانه + مجموعه اشعار بلند، کوتاه و شعرهای عاشقانه زیبا از بزرگان جهان
شعر فردوسی درباره نوروز
همه ساله بخت تو پیروز باد
شبان سیه بر تو نوروز باد*
چو خرسند باشی تن آسان شوی
چو آز آوری زو هراسان شوی*
نگه کن بدین گنبد تیزگرد
که درمان ازویست و زویست درد*
از آن پس که بسیار بردیم رنج
به رنج اندرون گرد کردیم گنجشما را همان رنج پیشست و ناز
زمانی نشیب و زمانی فراز*
چه گفت آن سخنگوی با فر و هوش
چو خسرو شوی بندگی را بکوش*
چرا کشت باید درختی به دست
که بارش بود زهر و برگش کبست*
سر راستی دانش ایزیدیست
چو دانستیش زو نترسی، بدیست*
از آغاز باید که دانی درست
سر مایه ی گوهران از نخستکه یزدان ز ناچیز چیز آفرید
بدان تا توانایی آرد پدید*
به دانش فزای و به یزدان گرای
که او باد جان ترا رهنمایبپرسیدم از مرد نیکو سخن
کسی کو بسال و خرد بد کهنکه از ما به یزدان که نزدیکتر
که را نزد او راه باریکترچنین داد پاسخ که دانش گزین
چو خواهی ز پروردگار آفرین
***
توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود
ز دانش نخستین به یزدان گرای
کجا هست و باشد همیشه بجای
به دانش ز یزدان شناسد سپاس
خنک مرد دانا و یزدان شناس
دگر آن که دارد ز یزدان سپاس
بود دانشی مرد نیکی شناس
به دانش فزای و به یزدان گرای
که او باد جان ترا رهنمای
بپرسیدم از مرد نیکو سخن
کسی کو بسال و خرد بد کهن
که از ما به یزدان که نزدیکتر
که را نزد او راه باریکتر
چنین داد پاسخ که دانش گزین
چو خواهی ز پروردگار آفرین
به گیتی به از مردمی کار نیست
بدین با تو دانش به پیکار نیست
سر راستی دانش ایزیدیست
چو دانستیش زو نترسی، بدیست
دگرگونه آرایشی کرد ماه
بسیچ گذر کرد بر پیشگاه
شده تیره اندر سرای درنگ
میان کرده باریک و دل کرده تنگ
ز تاجش سه بهره شده لاژورد
سپرده هوا را به زنگار و گَرد
بخوانید: اشعار شاهنامه فردوسی + گزیده اشعار فردوسی با موضوعات مختلف
شعر اخلاقی فردوسی
ز روز گذر کردن اندیشه کن
پرستیدن دادگر پیشه کنبترس از خدا و میازار کس
ره رستگاری همین است و بس*
به نیکی گرای و میازار کس
ره رستگاری همین است و بس*
چنین است رسم و سرای سپنج
گهی ناز و نوش و گهی درد و رنج*
چنین است کردار گردون سپهر
نه نامهربانیش پیدا، نه مهر*
چنین است آیین چرخ روان
توانا به هرکار و ما ناتوان*
چنین است گردنده گوژپشت
چو نرمی نمودی بیابی درشت
مطلب مشابه: اشعار فردوسی در مورد عشق و خداوند (گلجین زیباترین اشعار فردوسی)
بهترین بیت های فردوسی
به کام تو گردد سپهر بلند
دلت شاد بادا تنت بی گزند*
تو را گویم ای داور دادگر
تو دادی مرا زور و فر و هنر*
جهان را چنین پای بازی بسست
ز هر رنگ نیرنگ سازی بسستیکی را ز ماهی رساند به ماه
یکی را زماه اندر آرد به چاهیکی چیز گرد آرد از هر دری
کشد رنج و آسان خورد دیگری*
یکی را دهی تاج وتخت وکلاه
یکی را نشانی به خاک سیاهیکی را به دریا به ماهی دهی
یکی را شب اندر سیاهی دهی*
مرا مرگ بهتر از آن زندگی
که سالار باشم کنم بندگی*
چنین است رسم سرای فریب
فرازش بلند است و پستش نشیب*
ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﯿﺎﻩ
ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﺏ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻨﺎﻩ*
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی*
چنان رو که پرسند روز شمار
نپیچی سر از شرم پروردگاربه داد و دهش گیتی آباد دار
دل زیردستان خود شاد دارکه برکس نماند جهان جاودان
نه بر تاجدار و نه بر موبدان*
همه نیکویی پیشه کن تاتوان
که برکس نماندجهان جاودان*
مراسرنهان گرشود زیر سنگ
ازآن به که نامم برآیدبه ننگ*
چنین است سوگند چرخ بلند
که بر بی گناهان نیاید گزند*
گر او بفکند فرو نام پدر
تو بیگانه خوانش مخوانش پسر*
کسی باشد از بخت پیروز و شاد
که باشد همیشه دلش پر ز داد*
زتو دور باد آز و چشم نیاز
مبادا به تو دست دشمن دراز*
مگوی آن سخن کاندر آن سود نیست
کز آن آتشت بهره جز دود نیست
***
سپاه شب تیره بر دشت و راغ
یکی فرش گسترده از پّر زاغ
نموده ز هر سو به چشم اهرمن
چو مار سیه، باز کرده دهن
✔ مطلب مشابه: اشعار سعدی + مجموعه شعر بلند و کوتاه عاشقانه سعدی شیرازی
اشعار پندآموز فردوسی
مکن شهریارا جوانی مکن
چنین بر بلا کامرانی مکندل ما مکن شهریارا نژند
میاور به جان خود و من گزند
***
شعر زیبا از فردوسی
نمیرم ازاین پس که من زنده ام
چو تخم سخن را پراکنده امﻫﺮ ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺶ ﻭ ﺭﺍﯼ ﻭ ﺩﻳﻦ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻨﺪ ﺁﻓﺮﻳﻦ
***
شعر ایران فردوسی
ندانی که ایران نشست منست
جهان سر به سر زیر دست ِ منستهنر نزد ایرانیان است و بـــس
ندادند شـیر ژیان را بکــسهمه یکدلانند یـزدان شناس
بـه نیکـی ندارنـد از بـد هـراسدریغ است ایـران که ویـران شــود
کنام پلنگان و شیران شــودچـو ایـران نباشد تن من مـبـاد
در این بوم و بر زنده یک تن مباد
✔ مطلب مشابه: اشعار عارفانه پارسی + منتخب شعر عارفانه و عاشقانه شاعران معروف و نامدار ایرانی
گلچین اشعار زیبای فردوسی
نداند بجز ذات پروردگار
که فردا چه بازی کند روزگار*
همان گنج و دینار و کاخ بلند
نخواهد بُدن مر تو را سودمندسَخُن مانَد از تو همی یادگار
سخن را چنین خوار مایه مدارفریدون فرّخ فرشته نبود
ز مشک و ز عنبر سرشته نبودبه داد و دهش یافت آن نیکویی
تو داد و دهش کن، فریدون تویی*
قضا چون زگردون فرو هشت پر
همه عاقلان کور گردند و کر*
جهان سربسرچون فسانست وبس
نماند بد و نیک بر هیچ کس*
بدانید که از کردگار جهان
بد و نیک هرگز نماند نهان*
جهانا مگر کور گشتی و کر
به روبه دهی جای شیران نر*
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتابپی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
***
بر ما شکیبائی و دانش است
ز دانش روان های پر از رامش استشکبیائی از ما نشاید ستد
نه کس را ز دانش رسد نیز بد
اشعار زیبای فردوسی
چو شاه اندر آمد چنان جای دید
پرستنده هر جای برپای دیدچنین گفت کای دادگر یک خدای
به خوبی توی بنده را رهنمایمبادا جز از داد آیین من
مباد آز و گردنکشی دین منهمه ی کار و کردار من داد باد
دل زیردستان به ما شاد بادگر افزون شود دانش و داد من
پس از مرگ روشن بود یاد منهمه ی زیردستان چو گوهرفروش
بمانند با نالهٔ چنگ و نوش
✔ مطلب مشابه: اشعار کوتاه + گلچین شعر کوتاه از شاعران معروف (گزیده اشعار کوتاه جذاب)
گزیده ای از اشعار زیبای فردوسی
بدارم وفای تو تا زنده ام
روان را به مهر تو آکنده ام*
ز من بد سخن نشنود گوش تو
نجویم جدایی ز آغوش تو*
ﭼﻮ ﮔﻔﺘـــــﺎﺭ ﺑﻴﻬــﻮﺩﻩ ﺑﺴﻴــﺎﺭ ﮔﺸﺖ
ﺳﺨﻨﮕﻮﻱ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﺧﻮﺍﺭ ﮔﺸﺖﺑﻪ ﻧﺎﻳـﺎﻓﺖ ﺭﻧﺠﻪ ﻣـﻜﻦ ﺧـــــﻮﻳﺸﺘﻦ
ﻛﻪ ﺗﻴﻤـﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻧﺞﺗـﻦ*
دهم جان گر از دل به من بنگری
کنم خاک تن تا تو پی بسپری*
نه هر آهویی را بود مشک آب
نه از هر صدف در بخیزد خوشاب*
چنان دارم این راز تو روز و شب
که با جان بود، کو برآید زلب*
ﺑﻴــــﺎ ﺗﺎ ﺟﻬــــﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑــﺪ ﻧﺴﭙﺮﻳﻢ
ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﺮﻳﻢﻧﺒــﺎﺷﺪ ﻫﻤﻲ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑـــﺪ، ﭘــــﺎﻳﺪﺍﺭ
ﻫﻤـــــﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ*
به گیتی ندارم پناه تو کس
همه دشمنندت، منم دوست بس!*
تو دانی که من دوستدار توام؟
به هر نیک و بد ویژه یار توام
***
اشعار عاشقانه فردوسی
ز مهر تو دیریست تا خسته ام
به بند هوای تو دل بسته ام*
بکام تو بادا سپهر بلند
ز چشم بدانت مبادا گزند*
نگار تو اینک بهار منست
مر این پرنیان غمگسار منست*
همین بود کام دل افروزیم
که روزی بود دیدنت روزیم*
تویی در جهان مرمرا چشم راست
به جز تو دلم آرزویی نخواست
***
اشعار فردوسی در مورد خرد
فروتر بود هر که دارد خرد
سپهرش همی در خرد پرورد*
خرد افسر شهریاران بود
همان زیور نامداران بود*
خرد رهنمای و خرد رهگشای
خرد دست گیرد به هر دو سرای
***
اشعار فردوسی در مورد خداوند
به نام خداوند جان و خرد
کزین برتر اندیشه برنگذردخداوند نام و خداوند جای
خداوند روزی ده رهنمایخداوند کیوان و گردان سپهر
فروزنده ماه و ناهید و مهرز نام و نشان و گمان برترست
نگارندهٔ بر شده پیکرست*
نخواهم به گیتی جز از راستی
که خشم خدا آورد کاستی*
نگر تا نتابی ز دین خدای
که دین خدای آورد پاک رای*
چو بخشایش پاک یزدان بود
دم آتش و آب یکسان بود*
جهان را بلندی و پستی تویی
ندانم چه ای،هرچه هستی تویی
✔ مطلب مشابه: اشعار کهن عاشقانه + مجموعه شعر کلاسیک و قدیمی از شاعران معروف قدیمی
اشعار زیبای فردوسی در مورد علم و دانش
ز دانش چو جان ترا مایه نیست
به از خامشی هیچ پیرایه نیستچو بردانش خویش مهرآوری
خرد را ز تو بگسلد داوری*
ز دانش بود جان و دل را فروغ
نگر تا نگردی به گرد دروغسخنگوی چون بر گشاید سخن
بمان تا بگوید تو تندی مکن*
بیاموز و بشنو ز هر دانشی
بیابی ز هر دانشی رامشیز خورد و ز بخشش میاسای هیچ
همه دانش و داد دادن بسیچ*
توانگر بود هر کرا آز نیست
خنک بنده کش آز انباز نیستمدارا خرد را برادر بود
خرد بر سر جان چو افسر بودچو دانا تو را دشمن جان بود
به از دوست مردی که نادان بودتوانگر شد آنکس که خشنود گشت
بدو آز و تیمار او سود گشت
***
شعر زیبای فردوسی درباره خوبی کردن
بیا تا همه ی دست نیکی بریم
جهان جهان رابه بد نسپرسمنباشد همه ی نیک و بد پایدار
همان به که نیکی بود یادگار
همان گنجِ دینار و کاخ بلند
نخواهد بُدَن مر تو را سودمند
سخن ماند از تو همی یادگار
سخن را چنین خوارمایه مدارجز وی را مخوان کردگار جهان
شناسنده آشکار و نهانازو بر روان محمد سلام
بیارانش بر هریکی برفزودسر انجمن بد ز یاران علی
که خوانند وی را علی ولیهمه ی پاک بودند و پرهیزگار
سخن هایشان برگذشت از شمارکنون بر سخن ها فزایش کنیم
جهان آفرین را ستایش کنیمبه یزدان هر آنکس که شد ناسپاس
به دلش اندر آید ز هر سو هراسبسی رنج بردم دراین سال سی
عجم زنده کردم بدین فارسی
نمیرم از این پس که من زنده ام
که تخم سخن را پراکنده ام