انشا درباره امام رضا (موضوع انشا امام رضا برای دبستان و دبیرستان با مقدمه بدنه و نتیجه گیری)

انشا مذهبی در مورد امام هشتم امام رضا (ع)

در این بخش روزانه چند انشا زیبا در مورد امام رضا ( امام هشتم شیعیان) را برای گروه سنی کودک و نوجوان و برای پایه های مختلف دبستان و دبیرستان آماده کرده ایم که به صورت انشا و مقاله تهیه شده اند.

انشا با موضوع نامه ای به امام رضا علیه السلام

نسیمی که ازسمت وسوی حرم می وزید عطر دل انگیزی داشت.گنبد زیر نور آفتاب به زیبایی تمام می درخشید.آسمان از مهرهشتمین امام شیعیان عشق باران شده وکوچه پس کوچه های شهر انتظار دوباره گام برداشتنش را می کشیدند . حقیرترازآنم که بگویم کاش کبوترحرمت بودم وروی گنبد خورشید خصالت می نشستم بلکه باید بگویم کاش مشتی دانه بودم که برزمین ریخته شده بودم تا کبوتران عاشقت بخورندوبه پرواز درآیند.

در زمانی که ظلم مامون ودرباریان جاهلش با نفس سیاه شب گره خورده بود تنها صدای مناجات تو می توانست شهر را ازسکوت ظلمانی بیرون بکشد وتنها نگاه مشوق تو بود که به ماه امید تابیدن می داد واگر مناجات ونگاه های خالصانه ی تونبود بی شک شهر در سکوت بی معنی شب می ماند ومهتاب ناامید می مرد. هنوز پس از گذشت سال های بسیار زیاد خاک مدینه وخذاسان برتو می بالند که مردی از جنس روشنایی روی خاکشان قدم برداشته ونخل ها نیز به خود می بالند که مردی از تبار آفتاب بر برگ های خسته شان دست کشیده بود.

امام خوبم ،گاهی اوقات به آهویی که ضامنش شدی حسادت می کنم،

که بی شک از این دست نوازش بخشت را روی سرش کشیدی احساس غرور می کند .

راستی امام خوب من ،می خواهم از رقابت واژه وقلم برایت بگوییم در این رقابت،واژه ها به سختی تلاش می کنند که زیباترین جمله ها را در وصفت به کار گیرند وقلم ها نیز می کوشند تا چهره ی زیبایت را روی صفحه ها ترسیم نمایند،ولی من می دانم ،می دانم که تلاش هردو بی نتیجه خواهند ماند زیرا واژه ها هرچه تقلا کنند نمی توانند جمله ای از مهربانیت بنویسند وقلم ها هرچقدر روی صفحه ها بلغزند عاقبت نمی توانند چشمان دریایی ات را به تصویر بکشند،زیرا تو آن قدر خوب و زیبایی که برای توصیف کردنت اگر چوب همه ی درختان قلم شوند وآب همه ی دریاها مرکب وصفه های آسمان ها وزمین ورق دفتری شوند باز ازوصف تو عاجز خواهند ماند.

امام عزیزم ،دوست دارم قایقی ازجنس دلتنگی هایم بسازم

وباآن سراسر دریای محبت تورا بپیمایم ولی افسوس که نمی توانم،چرا که دریای محبت تو آنقدر وسیع وبی کران است که من هرچه قدر با دستان ناتوانم پارو بزنم به انتهایش نخواهم رسید،پس آن را با چشمانم ازساحل دریای عشق تو تا آن جا که آب و افق به هم پیوند می خورند سیر می دهم،تا آن جا که خورشید زخمی می شود وشهادت غریبانه تورا به یاد می آورد.

انشاء با موضوع اخلاق امام رضا (ع)

او بسيار به مستمندان رسيدگى مى ‏كرد. به دادن صدقه به ويژه در شبهاى تار و به صورت پنهانى بسيار مبادرت مى ‏كرد. با خدمتگزارانش كنار يك سفره مى‏ نشست و غذا مى‏ خورد. هيچ فرقى ميان غلامان و اشراف و اقوام و بيگانگان نمى‏ گذاشت، مگر براساس تقوا. همواره متبسم و خوش‏رو بود. بهترين بخش غذاى خودرا قبل از تناول، براى گرسنگان جدا مى ‏ساخت. با فقرا مى ‏نشست. در تشييع جنازه شركت مى‏ جست.

خدمتكارى را كه مشغول خوردن غذا بود، به خدمت فرا نمى‏ خواند. با صداى بلند و با قهقهه هرگز نمى‏ خنديد. رفع نياز مؤمنان و گره‏ گشايى از ايشان را بر ديگر كارها مقدّم مى‏ داشت. روى حصير مى‏ نشست. قرآن زياد تلاوت مى‏ كرد. با گفتارش دل كسى را نرنجانيد. سخن هيچ كس را ناتمام نمى‏ گذاشت و نمى‏ شكست. هيچ نيازمندى را تا حد امكان رد نكرد. پاى خودرا هنگام نشستن در حضور ديگران دراز نمى‏ كرد. در حضور ديگران همواره از ديوار فاصله داشت و هيچ گاه تكيه نزد.

همواره ياد خدا بر زبان جارى داشت. از ريخت و پاش و تبذير سخت پرهيز داشت. به مسافرى كه پول خودرا تمام و يا گم‏كرده بود، بدون چشم داشت، هزينه سفر مى‏ داد. در دادن افطارى به روزه‏ داران كوشا بود. به عيادت بيماران مى ‏رفت. در معابر عمومى، آب دهان خودرا نمى ‏انداخت. از ميهمان شخصا پذيرايى مى ‏كرد. هنگامى كه بر جمعى كنار سفره وارد مى ‏شد، اجازه نمى ‏داد تا براى احترام وى از جاى برخيزند.

به سخن ديگران كه وى را مورد خطاب قرار داده، از او پرسشى داشتند، بادقت كامل گوش مى‏ داد. خويش رابه بوى خوش خوشبو مى‏ كرد، به خصوص براى نماز. به نظافت جسم و لباس به ويژه موى سر توجّه داشت. قبل از غذا دست‏ها را مى ‏شست و با چيزى خشك نمى ‏كرد، بعد از غذا نيز انها را مى‏ شست و با حوله‏اى خشك مى‏ كرد. اگر غذايى از حد نياز زياد مى ‏آمد، آن را هرگز دور نمى‏ ريخت. در حضور ديگران به تنهايى چيزى نمى‏ خورد.

بسيار بردبار و شكيبا بود. كارگرى را كه به مبلغ معين اجير مى‏ كرد، در پايان افزون بر مزدش به او عطا مى‏ كرد. با همگان با رافت و خوشرويى روبه‌رو مى ‏شد. بسيار متواضع بود. به فقرا و بيچارگان بسيار مى‏ بخشيد و آن را براى خود پس انداز مى‏ دانست. اين همه ی كه ياد شد، بى‏گمان خوشه ‏اى از خرمن شخصيت اخلاقى آن امام بزرگ است و نه تمام.

انشا با موضوع نامه ای به امام رضا

آقای دلم درود .درود مولای من، درود اي ستاره، درود اي مهربان،درود….

نمی‌دانم با چه زبانی انشا را آغاز کنم،خورشید با آن گرمای خوشایندش سرم را نوازش میکند.دلم شکسته است نمی‌دانم چرا ؟ اما خوب می‌دانم خدا هر قلب شکسته اي را دوا میکند . آقا دلم جزء هوایت هوایی ندارد.دلم هوایی از لطف میخواهد، فقط کمی، کمی عطر زعفرانی، کمی رزق حضرتی، چند رج تسبیح شاه مقصود، و چندانه فیروزه شیخ شتری، دلم حرم میخواهد.

دلم زمزمه رضا رضا میخواهد، فقط کمی، یک کنج میخواهد از نوع ایوان مقصوری برای گفت‌وگو هاي خصوصی، راستش دلم عشق میـــخواهد، فقط کمی.

اصلا دلم امام می‌خواهد  امام من… دستان تهی ام را دخیل پنجره فولادینش میبندم نمی‌گوییم راهی نشانم ده…دستانم را گرفته ودر راهم آویز دلم برایت تنگ است . می دانم آداب زیارت را بلد نیستم رضا جان عزیز دل زهرا مرا در فهرست زائرین خود قرار بده. اي کسیکه هیچکس را نامید نمی‌کنی. اذان ورود کربلا رابا امضای تو صادر می‌شود . رضا جان عزیز دل زهرا بیا ضامن آهو. بیا که قلبم تو را صدا می‌زند.

اي کسیکه آبشار مهربانیت را راهی قلب هاي ما کرده اي تا مرا سیراب کنی !برایم بگو از سبز بودن حرمت،از ضریح طلایت، از پنجره فولادش، از طبیب بودنت،از نورانی بودنت، از طبیب بودنت که بیماران غریب را درکنار شفا خانه ضریح دخیل معرفت بسته اي و آنان را می نوازي  ودر شفا خانه پنجره فولادینش به روی همه ی بیماران هدایت و درود باز است. اي که نامت غریب و الغربا نام گرفته اي، عاشقانه به تو خدمت میکنم.

انشا در مورد امام رضاعلیه السلام

موضوع :  زندگی نامه امام رضا علیه السلام به طور مفصل

مقدمه:

امام علی ‌بن موسی‌الرضا (علیه السلام) هشتمین امام شیعیان از سلاله پاک رسول خدا و هشتمین جانشین پیامبر مکرم اسلام می‌باشند.

ایشان در سن ۳۵ سالگی عهده‌دار مسئولیت امامت و رهبری شیعیان گردیدند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت خلفای عباسی که سختی‌ها و رنج بسیاری را بر امام رواداشتند و سر انجام مأمون عباسی ایشان را در سن ۵۵ سالگی به شهادت رساند. در این نوشته به طور خلاصه، بعضی از ابعاد زندگانی آن حضرت را بررسی می‌نماییم.

نام، لقب و کنیه امام:

نام مبارک ایشان علی و کنیه آن حضرت ابوالحسن و مشهورترین لقب ایشان “رضا” به معنای “خشنودی” می‌باشد. امام محمد تقی (علیه السلام) امام نهم و فرزند ایشان سبب نامیده شدن آن حضرت به این لقب را اینگونه نقل می‌فرمایند: “خداوند او را رضا لقب نهاد زیرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمین از او خشنود بوده‌اند و ایشان را برای امامت پسندیده‌اند و همینطور (به خاطر خلق و خوی نیکوی امام) هم دوستان و نزدیکان و هم دشمنان از ایشان راضی و خشنود بود‌ند.”

پدر و مادر امام:

پدر بزرگوار ایشان امام موسی کاظم (علیه السلام) پیشوای هفتم شیعیان بودند که در سال ۱۸۳ ﻫ.ق. به دست هارون عباسی به شهادت رسیدند و مادر گرامیشان “نجمه” نام داشت.

تولد امام:

حضرت رضا (علیه السلام) در یازدهم ذیقعدﺓ الحرام سال ۱۴۸ هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند. از قول مادر ایشان نقل شده است که: “هنگامی‌که به حضرتش حامله شدم به هیچ وجه ثقل حمل را در خود حس نمی‌کردم و وقتی به خواب می‌رفتم، صدای تسبیح و تمجید حق تعالی و ذکر “لااله‌الاالله” را از شکم خود می‌شنیدم، اما چون بیدار می‌شدم دیگر صدایی بگوش نمی‌رسید. هنگامی‌که وضع حمل انجام شد، نوزاد دو دستش را به زمین نهاد و سرش را به سوی آسمان بلند کرد و لبانش را تکان می‌داد؛ گویی چیزی می‌گفت.”

زندگی امام در مدینه:

حضرت رضا (علیه السلام) تا قبل از هجرت به مرو در مدینه زادگاهشان، ساکن بودند و در آنجا در جوار مدفن پاک رسول خدا و اجداد طاهرینشان به هدایت مردم و تبیین معارف دینی و سیره نبوی می‌پرداختند. مردم مدینه نیز بسیار امام را دوست می‌داشتند

و به ایشان همچون پدری مهربان می‌نگریستند. تا قبل از این سفر، با اینکه امام بیشتر سالهای عمرش را در مدینه گذرانده بود، اما در سراسر مملکت اسلامی پیروان بسیاری داشت که گوش به فرمان اوامر امام بودند.

امامت حضرت رضا (علیه السلام):

امامت و وصایت حضرت رضا (علیه السلام) بارها توسط پدر بزرگوار و اجداد طاهرینشان و رسول اکرم (صلی الله و علیه و اله) اعلام شده بود. به خصوص امام کاظم (علیه السلام) بارها در حضور مردم ایشان را به عنوان وصی و امام بعد از خویش معرفی کرده بودند

یکی از یاران امام موسی کاظم (علیه السلام) می‌گوید: «ما شصت نفر بودیم که موسی بن‌جعفر به جمع ما وارد شد و دست فرزندش علی در دست او بود. فرمود: “آیا می‌دانید من کیستم؟” گفتم: “تو آقا و بزرگ ما هستی.” فرمود: “نام و لقب من را بگویید.” گفتم: “شما موسی بن جعفر بن محمد هستید.” فرمود: “این که با من است کیست؟”

گفتم: “علی بن موسی بن جعفر.” فرمود: “پس شهادت دهید او در زندگانی من وکیل من است و بعد از مرگ من وصی من می‌باشد.”»

ولایت عهدی:

باری، چون حضرت رضا (علیه السلام) وارد مرو شدند، مأمون از ایشان استقبال شایانی کرد و در مجلسی که همه ارکان دولت حضور داشتند صحبت کرد و گفت: “همه بدانند من در آل عباس و آل علی (علیه السلام) هیچ کس را بهتر و صاحب حق‌تر به امر خلافت از علی بن موسی رضا (علیه السلام) ندیدم.”

پس از آن به حضرت رو کرد و گفت: “تصمیم گرفته‌ام که خود را از خلافت خلع کنم و آن را به شما واگذار نمایم.” حضرت فرمودند: “اگر خلافت را خدا برای تو قرار داده جایز نیست که به دیگری ببخشی و اگر خلافت از آن تو نیست، تو چه اختیاری داری که به دیگری تفویض نمایی.

علت قبول ولایتعهدی مامون

” مأمون بر خواسته خود پافشاری کرد و بر امام اصرار ورزید. اما امام فرمودند:‌ “هرگز قبول نخواهم کرد.” وقتی مأمون مأیوس شد گفت: “پس ولایت عهدی را قبول کن تا بعد از من شما خلیفه و جانشین من باشید.”

حضرت فرمودند: “اینک که مجبورم، قبول می‌کنم

به شرط آنکه کسی را نصب یا عزل نکنم و رسمی را تغییر ندهم و سنتی را نشکنم و از دور بر بساط خلافت نظر داشته باشم.” مأمون با این شرط راضی شد. پس از آن حضرت، دست را به سوی آسمان بلند کردند و فرمودند: “خداوندا! تو می‌دانی که مرا به اکراه وادار نمودند و به اجبار این امر را اختیار کردم؛

خداوندا، عهدی نیست جز عهد تو و ولایتی نیست مگر از جانب تو، پس به من توفیق ده که دین تو را برپا دارم و سنت پیامبر تو را زنده نگاه دارم. همانا که تو نیکو مولا و نیکو یاوری هستی.”

جنبه علمی امام:

مأمون که پیوسته شور و اشتیاق مردم نسبت به امام و اعتبار بی‌همتای امام را در میان ایشان می‌دید می‌خواست تا این قداست و اعتبار را خدشه‌دار سازد و از جمله کارهایی که برای رسیدن به این هدف انجام داد تشکیل جلسات مناظره‌ای بین امام و دانشمندان علوم مختلف از سراسر دنیا بود، تا آنها با امام به بحث بپردازند، شاید بتوانند امام را از نظر علمی شکست داده و وجهه علمی امام را زیر سوال ببرند که همگی شکست خورده ند .

مختصری از کلمات حکمت‌آمیز امام:

امام فرمودند: “دوست هر کس عقل اوست و دشمن هر کس جهل و نادانی و حماقت است.”

امام فرمودند: “علم و دانش همانند گنجی می‌ماند که کلید آن سؤال است، پس بپرسید. خداوند شما را رحمت کند زیرا در این امر چهار طایفه دارای اجر می‌باشند: ۱- سؤال کننده ۲- آموزنده ۳- شنونده ۴- پاسخ دهنده.”

امام فرمودند: “مهرورزی و دوستی با مردم نصف عقل است.”

امام فرمودند: “چیزی نیست که چشمانت آنرا بنگرد مگر آنکه در آن پند و اندرزی است.”

امام فرمودند: “نظافت و پاکیزگی از اخلاق پیامبران است.”

شهادت امام:

در نحوه به شهادت رسیدن امام نقل شده است که مأمون به یکی از خدمتکاران خویش دستور داده بود تا ناخن‌های دستش را بلند نگه دارد و بعد به او دستور داد تا دست خود را به زهر مخصوصی آلوده کند و در بین ناخن‌هایش زهر قرار دهد و اناری را با دستان زهر‌آلودش دانه کند و او دستور مأمون را اجابت کرد.

مأمون نیز انار زهرآلوده را خدمت حضرت گذارد و اصرار کرد که امام از آن انار تناول کنند. اما حضرت از خوردن امتناع فرمودند و مأمون اصرار کرد تا جایی که حضرت را تهدید به مرگ نمود و حضرت به جبر، قدری از آن انار مسموم تناول فرمودند.

بعد از گذشت چند ساعت زهر اثر کرد و حال حضرت دگرگون گردید و صبح روز بعد در سحرگاه روز ۲۹ صفر سال ۲۰۳ هجری قمری امام رضا (علیه السلام) به شهادت رسیدند.

تدفین امام:

به قدرت و اراده الهی امام جواد (علیه السلام) فرزند و امام بعد از آن حضرت به دور از چشم دشمنان، بدن مطهر ایشان را غسل داده و بر آن نماز گذاردند و پیکر پاک ایشان با مشایعت بسیاری از شیعیان و دوستداران آن حضرت در مشهد دفن گردید و قرنهاست که مزار این امام بزرگوار مایه برکت و مباهات ایرانیان است.

بهترین انشا درباره امام رضا

امام هشتم ما، امام رضا علیه السلام فرزند امام موسی کاظم علیه السلام است. مرقد مطهر ایشان در شهر مقدس مشهد واقع بوده و هرروز و شب، خیل عظیمی از عاشقان ایشان به زیارت مرقد مطهرشان می روند. امام رضا علیه السلام بسیار رئوف اند و میهمان نواز. آنقدر رئوف اند که رأفت ایشان را می‌توان با لحظه اي نشستن در حرمشان حس کرد.

امام هشتم رابا نام ضامن آهو نیز می شناسند؛ چراکه امام، ضامن آهوی گرفتار شده در صید صیاد شدند و حالا هم روح بزرگوار آن حضرت به اذن خداوند، شیعیان گرفتار شده در بند بلا را نجات میدهند و بذر محبت را در دل دوستدارانشان می کارند. امام رضا علیه السلام همیشه گره گشای مشکلات انسانها بوده اند ودر این باره فرموده اند: کسیکه گره از کار مومنی بگشاید، خداوند در روز قیامت اندوهش را برطرف می‌کند.

من هم امام رضا علیه السلام را دوست دارم و بهترین روزهای عمرم را در حرم مطهر ایشان سپری کرده ام. حیاط حرم امام، بسیار زیبا و باصفاست هم چنین وجود کبوتران در اطراف گنبد و سقاخانه، منظره را دلنشین تر کرده است. امام رضا علیه السلام به اذن خداوند مریض ها را شفا می‌دهد و حوائج شیعیانشان را برآورده مي نماید. تمام قدرت هاي ایشان بدلیل تقوا و خدادوستی شان از جانب خداوند عطا شده چرا که خداوند اجر متقین را می‌دهد.

زیارت امام رضا علیه السلام از ثواب بسیاری برخوردار است و امام نیز پاسخ زیارت و درود زائرینش را می‌دهد اگرچه تعداد زیادی از زائرین، صدای ایشان را نمیشنوند اما معنویت حضرت را در دل خویش حس میکنند و برای روح بزرگوارشان درود می فرستند. ما شیعیان، علاقه زیادی به علی ابن موسی الرضا داریم و از خداوند می‌خواهیم که زیارت قبر مطهرشان را همیشه نصیبمان کند.

انشا درباره حرم امام رضا (ع)

امام رضا «ع» در یازدهم ذی قعده سال۱۴۸ه.ق در مدینه ی منوره به دنیا آمد. نام پدرش امام موسی کاظم «ع» که امام هفتم می باشد بود و مادرش نجمه نام داشت.

ایشان معلمی بود که به کودکان درس زندگی و اخلاق و علم و ادب می آموخت، ایشان طی مسافرتی به ایران وارد شدند و در شهر مشهد به دست مامون به شهادت رسیدند و در همان جا برایش مرقدی طلایی و زیبا بنا نهادند و از آن پس مشهد را به نام مشهد مقدس خواندند.زیرا که گنبد طلایی امام رضا «ع» آنجا را مقدس و متبرک کرده است . سالانه هزاران نفر از جای جای جهان اسلام به شهر مشهد میروند تا دستشان به ضریح مقبره امام برسد

و از همانجا امام رضا را که خیلی ها ضامن آهو می نامند برایشان در درگاه خداوند ضمانت کند تا حاجتشان روا شود. خیلی ها در اوج ناامیدی با دلی پر از امید از آنجا بازگشتند، خیلی ها معجزه می خواستند و خدا باز هم در لطفش را گشود و غیرممکن ها را ممکن ساخت.

زیرا که هیچ چیزی در درگاه خدا غیرممکن نیست، بلکه این خود ما هستیم که چیزی به اسم غیرممکن را در ذهن خود تداعی می کنیم و به آن شاخ و برگ می دهیم.

امام رضا «ع» همیشه برای ما و در ذهن ما یک اسطوره بوده است و همیشه آن را به بزرگی نام میبریم. زیرا که هیچ وقت کسی را که به درگاهش امید بسته و طلب در درگاه خدا را کرده ناامید بازنگردانده است.

حرم امام رضا جایی است که خیلی از ماها خواستار دیدارش هستیم. مانند آهن ربایی دل ما را به سمت خود می کشد زیرا که می دانیم آرامشی که در آن فضا پخش است غیرقابل مثال زدنی است،

آن کبوترهای سفید، همۀ ی مردان و زنانی که تنها امیدشان اینست که با دلی سبک و شاد به خانه بازگردند و آن فضایی که همۀ دست ها را به سمت آسمان برده اند و از خدای خود طلب میکنند تا حاجتشان را روا کنند.

این فضا دل هر بی سر پناه و بی کس و پر درد را به سمت خود میکشد زیرا که می دانند امام هم سرپناهشان میشود و همۀ کسشان. بعضی از آدم ها مثال زدنی نیستند زیرا که خدا تنها یک نفر از آن را آفریده است.

بعضی از انسانها توانایی این را دارند که دل پر از ناامیدت را سرشار از امید کنند تا با دستانی پر و لبانی خندان و دلی سبک از پیششان بازگردید. امام رضا«ع» یکی از این افراد است.