شعر جای خالی فرزند و اشعار دلتنگی برای فرزند از دست رفته و فوت شده

شعر غمگین جای خالی فرزند فوت شده

در این بخش اشعار ویژه برای پدر و مادرانی که داغ فرزند دیده اند را ارائه کرده ایم. در ایم مطلب اشعار ای خالی فرزند برای حس دلتنگی فرزند دختر و پسر از دست رفته و فوت شده را گردآوری کرده ایم.

سال ها رنج کشیدم که گلی پروردم

باد پاییز به ناگه زد وگل پرپر شد

گل پرپر شده ام از چه برفتی ز برم

که زهجران تو هر دم دل ما مضطر شد

***

قصه مرگ تو را ناگه شنیدن زود بود

در عزایت جامه را تن دریدن زود بود

آخر ای یار همه ای مطهرمهر وفا

در سرای جاودان منزل گزیدن زود بود

***

آفتابی در جهان تابید رفت

عمر کوتاهش جهان دید ورفت

هیچ کس از دست او رنجش نداشت

از چه رو از دست ما رنجید و رفت

***

بعد پرپر شدنت ای گل زیبا چه کنم

من به داغ تو جوان مرده به دنیا چه کنم

بهر هر دردی دوایی است مگر داغ جوان

من به دردی که براو نیست مدوا چه کنم

***

اشعار دلتنگی فرزند از دست رفته

ز داغت روز و شب با دیده ی خونبار می نالم
به ناکامی تو با اه آتشبار می نالم
تماشا می کنم ای نازنین عکس جمالت را
به یادت اشک می ریزم دمامدم زار می نالم
در این فصل بهار زندگی ای نوگل خوشبو
تو گردیدی خزان در صحنه گلزار می نالم
تو را پیک اجل از من گرفت و برد زین دنیا
من از این زندگی تلخ و شیرین کار می نالم
ز قلبم کی رود بیرون تو با آن مهربانی ها
عجب با بودنت قلبم بُود بیمار می نالم
تو شمع بزم ما بودی ولی خاموش گردیدی
تو خاموشی و من از ان شرار نار می نالم
شب و روزم بود یکسان ز بعد رفتنت ای گل
ز روز هجر می گریم به شام تار می نالم
اگر چه خوب می دانم که در پیش خدا رفتی
ز بس درد فراقت می دهد آزار می نال

***

ای سفر کرده به معراج، به یادت هستیم

ای گل پرپر ما، چشم به راهت هستیم

تو سفر کردی و آسوده شدی از دوران

ما، ماتم زده هر لحظه به یادت هستیم

***

نو گلی پرورده بودم خاک از دستم ربود

ان چنان در برگرفت گویی که در عالم نبود

سالها زحمت کشیدم تا گلم پرورده شد

ناگهان پیک اجل ان غنچه را از من ربود

***

شعر کوتاه برای فرزند از دست رفته

آهی که به یادت ز دل زار بر آمد

از کوه گذر کرد و بر افلاک اثر کرد

***

قصه ی مرگ تو را ناگه شنیدن زود بود
در عزایت جامه اندر تن دریدن زود بود
آخر ای جان پسر ای میوه ی قلب پدر
در دیار نیستی منزل خریدن زود بود
اشک حسرت از دو چشم مادرت هر صبح و شام
از غم هجر رخ ماهت چکیدن زود بود
جان شیرین تر ز جانت از جفای روزگار
در شباب زندگی بر لب رسیدن زود بود
مادر بیچاره ات دائم کند آه و فغان
بهر او داغ غم مرگ تو دیدن زود بود
دیده بگشا با برادرهای خود برگو سخن
نطق تو خاموش از گفت و شنودن زود بود
بی کس و تنها و بی یاور در این کنج لحد
دور از اهل و عیالت آرمیدن زود بود

شاعر : محمود ژولیده

***

افسوس که زیبا پسرم تاج سرم رفت

امید و چراغ دل و نور بصرم رفت

زد اتش سوزان اجل بر گل عمرم

ناگاه از این باغ گل نو ثمرم رفت

***

آتش هجران تو همچون سپندم می کند

پر ز ناله همچو نی بند بندم می کند

داغ سنگینی که بر دل دارم از هجران تو

تا قیامت بر غم تو پای بندم می کند

***

شعر سوزناک برای فرزند دختر فوت شده

از دست من ای چرخ گرفتی پسرم را
لعنت به جفای تو شکستی کمرم را
افسوس که روی مه او سیر ندیدم
بر خاک فکندی چه زیبا قمرم را
هم نور دو چشم من هم طاقت جان بود
بردی ز کفم طاقت و نور بصرم را
آخر ز بد حادثه خم شد کمر من
دیدم که شده غرق به خون شیر نَرَم را
آخر ز من خسته چه دیدی و شنیدی
چون برف نمودی از محن موی سرم را
این تازه جوان حاصل عمر و ثمرم بود
بر باد فنا داده ای آخر ثمرم را
از دست من افتاد عصا در موقع پیری
صد پاره نموده غم مرگش جگرم را
جز صبر ندارم به جهان چاره ی دیگر
این گونه نوشتند قضا و قدرم را

شاعر : محمود ژولیده

***

کجا رفتی که رفت از دیده ام دل
به دنبال غمت منزل به منزل
کجا رفتی که خونم خورد هجران
کجا رفتی که کارم گشت مشکل
به دریایی فکندی خویشتن را
کزان موجی نمی آید به ساحل
عجب دارم که بتواند شود مرگ
میان عاشق و معشوق حائل
الا ای همنشین دل کجایی
نمی دانی مگر حال من و دل
مرا داغ تو خواهد کشت و بهتر
کزآن کام من و چرخ است حاصل
من و آرام دل هیهات هیهات
جهان شد پیش چشمم نقش باطل
سر خاکت ببارم آن قدر اشک
که چون رویت گُلی روید از آن گِل

شاعر: عماد خراسانی

***

اشعار برای فرزند پسر فوت شده

عزیز خفته در خاکم گل باغ دلم بودی

درخشان گوهر پاکم چراغ محفلم بودی

کجا یابم دگر چون تو اگر گرد جهان گردم

تو را ای نازنین دختر که یار و همدمم بودی

***

دلا دیدی که آن فرزانه فرزند

چه دید اندر خم این طاق رنگین

به جای لوح سیمین در کنارش

فلک بر سر نهادش لوح سنگین

***

فلک تو خون به دل هم پیر و هم جوان کردی
گل همیشه بهار مرا خزان کردی
گل مرا بربودی به پیش چشمانم
به زیر خاک سیه بردی و نهان کردی
تو ای کبوترکم کرده ای مکان در خاک
و یا که خود طیران سوی آسمان کردی
جوان نوخط، ناکام، نامراد مگر
فرشته بودی و پرواز در جنان کردی
یگانه غنچه ی نشکفته مونس مادر
تو خون به قلب من زار و ناتوان کردی
سر مزار تو امروز دسته گل آرند
چرا تو نو گل من ترک دوستان کردی
مه دو هفته من سر ز خواب ناز برآر
قد چو سرو مرا از غمت کمان کردی ( میرفخرایی)

شاعر: میر فخرایی

***

فلک آخر ربودی گوهر یکدانه ما را

بگو بر ما چرا بردی تو ان دردانه ما را

ندانم از چه رو کردی شعار خویش گل چیدن

گل ما را چیدی و برهم زدی گلخانه ما را