اشعار شهادت حضرت ابوالفضل + شعرهای سوزناک شهیدن شدنِ قمر بنی هاشم

شهادت حضرت ابولفضل در صحرای کربلا یکی از سوزناک‌ترین وقایع تاریخ اسلام است که بازتاب گسترده‌ای در ادبیات نیز داشته است. ما نیز در سایت ادبی و هنری روزانه قصد داریم اشعار شهادت حضرت ابوالفضل را برای شما دوستان و عزیزان قرار دهیم. با ما باشید.

شعرهای شهادت قمر بنی هاشم

ترجیع درد را ز گریزی که از تو داشت

سر می زند هنوز به سنگ ندامت آب

دستت به روی خاک و همه دست میزنند

در این میان منم که دودستی به سر زنم

با نفس های تو هر مرده دلی زنده شود

ای دَمِ تو دَمِ صد حضرت عیسی (ع) ، عباس (ع) !!

عاصی و بی سر و پا بوده ام و معترفم

حضرت عشق ، علمدار (ع) ، مرا آدم کرد

نفس که میکشم انگار بوی کرببلاست

هوای صحن ابوالفضل (ع) مستمان کرده

گر ترک بردارد امشب کعبه جا دارد ، بلی

باز حیدر (ع) آمده ، این بار بر ام البنین (س)

ابرویت بس که شبیه است به محراب نماز

هرکه آمد به تماشای تو در سجده فتاد

مطلب مشابه: عکس استوری ماه محرم + عکس پروفایل و متن های ماه محرم

شعر شهادت ابولفضل العباس

ابروی ترک خورده ی عباس (ع) ، خدایا !

شق القمر از لشکر ابلیس بعید است

به دریا پا نهاد و خشک لب بیرون شد از دریا

مروّت بین ، جوانمردی نگر ، غیرت تماشا کن

ابروی دیدنیِ قمر هست و بی جهت

سرگرم چند کاشی محراب مانده ایم !

دیشب سرِ نی فقط سَرَت را دیدم

آغوش تو را چه کار کردند، عمو … ؟!

علقمه موج شد، عکسِ قمرش ریخت به هم

دستش افتاد زمین، بال و پرش ریخت به هم

تا که از گیسویِ او لختۀ خون ریخت به مشک

کیـسویِ دختـرکِ منتـظرش، ریخت به هم

تیـر را با سـرِ زانـوش کشیـد از چشـمش

حیف از آن چشم، که مژگانِ ترش ریخت به هم

خواهرش خورد زمین، مادرِ اصغر غش کرد

او که افتاد زمیـن، دور و برش ریخت به هم

قبـل از آنیـکه بـرادر بـرسـد بـالیـنش

پـدرش از نجف آمـد، پدرش ریخت به هم

به سـرش بـود بیـاید به سـرش ام بنـین

عوضش فاطمه آمـد به سرش ریخت به هم

کِتـف ها را کـه تکان داد، حسیـن افتـاد و

دست بگذاشت به رویِ کمـرش، ریخت به هم

خواست تـا خیمه رساند، بغـلش کـرد، ولی

مـادرش گفت به خیـمه نبرش، ریخت به هم

نـه فقط ضـرب عمـود آمـد و ابـرو وا شد

خورد بر فرقِ سرش، پشتِ سرش ریخت به هم

تیـر بود و تبـر و دِشـنه، ولـی مـادر دید

نیزه از سینه که ردّ شد، جگرش ریخت به هم

بـه سـرِ نیـزه ز پهـلو سرش آویـزان بود

آه بـا سنگ زدنـد و گـذرش ریخت به هم

(حسن لطفی)

اشعار عاشورایی

در بین این شب ها شب تو فرق دارد

چون بین ما اصلا تب تو فرق دارد

از پرچمی که روی دوشت فخر میکرد

معلوم شد که منصب تو فرق دارد

مثل علی مرد خدا مرد دعایی

در سجده یارب یارب تو فرق دارد

عباسیون را به بصیرت می شناسند

آقا اصول مکتب تو فرق دارد

تو پیر عشقی میر عشاق الحسینی

با کل عالم مذهب تو فرق دارد

با دست دادن عشق را اثبات کردی

طرز بیان مطلب تو فرق دارد

وقتی که زانو میزنی در پای محمل

یعنی رکاب زینب تو فرق دارد

در دست هایت آب بود اما نخوردی

از تشنگی زخم لب تو فرق دارد

وقتی به تو آقا به نفسی انت را گفت

در آسمان جبرئیل فورا مرحبا گفت

(سید پوریا هاشمی)

طاق ابرویت مرا سمت مصلی می کشد

اشک، چشمان تو را مانند دریا می کشد

از خجالت آب گشتی تا که دیدی دختری

عکس مشکی را به روی خاک صحرا می کشد

ماه جایش آسمان است علتش این است اگر

آسمان دارد تو را بالا و بالا می کشد

یک عمود آهنین آمد … سرت پاشیده شد

ناله ات امّ البنین را دارد این جا می کشد

راهزن هایی که دور پیکرت حلقه زدند

کارشان در علقمه دارد به دعوا می کشد

تا رسیدم پیش تو دیدم که یک دست کبود

یک به یک از پیکر تو تیرها را می کشد

سینه و پهلوی تو بوی مدینه می دهد

می کشی درد عجیبی را که زهرا می کشد

رفتی و چشمان هرزه روی زینب باز شد

نا نجیبی بی حیایی را به معنا می کشد

(محمد فردوسی)

 وقتی که بغض کوفه بنای جفا گذاشت

آمد عمود و سر به سرت بی هوا گذاشت

چون ابرویت شکافت دگر چاره ای نماند

امّا دوباره تیر به چشمت چرا گذاشت

بی دست آمدی به زمین صورتت شکست

پس درد عشق بر لب تو اخا گذاشت

چندین هزار تیر تنت را نشانه رفت

تیری نبود که هدفش را خطا گذاشت

شرم تو و ارادۀ حق پیش پای یار

مشکت جدا دو دست تو را هم جدا گذاشت

آن جلوۀ عبوسیِ رویت بهم که ریخت

دشمن تو را بحال خود آیا رها گذاشت

قبل از حسین پیکر تو شقّه شقّه شد

اول عدو به جسم علمدار پا گذاشت

دستی که بود بوسه گه پنج مصطفی

یک نانجیب خنده کنان زیر پا گذاشت

وقتی که خصم حکم تهاجم به خیمه داد

این کار را به عهدۀ یک بی حیا گذاشت

اهل خیام دست به معجر شده، حسین

تا بر زمین ستون خیام ترا گذاشت

مطلب پیشنهادی: شعر کوتاه درباره امام حسین؛ مجموعه اشعار کوتاه و دو بیتی درباره امام حسین و ماه محرم

متن شهیدن شدن حضرت عباس

ای بهترین ذخیرۀ اربابِ بی کفن

ذُخرُ الحسین! نام تو را هم خدا گذاشت

دریا اگر به مشک تو سقا وفا نکرد

دریایی از وفای تو را عشق جا گذاشت

یاد حسین، آب روی آب ریختی

وقتی فرات تشنه لبان را رها گذاشت

(محمود ژولیده)

 جز تو به فکر خیمه گاهم هیچ کس نیست

بعداز تو آب آور بخواهم هیچ کس نیست

پای شریعه  لشکرم  را دادم از دست

جز یک حرم زن، در سپاهم هیچ کس نیست

غربت سراغم آمد عباسم  که می رفت

غیر از علی اصغر، گواهم هیچ کس نیست

زیر بغل های مـرا باید بگیری

من  داغ دیدم عذرخواهم هیچ کس نیست

تنها شدم اطرافم اما ازدحام است

هم هست یعنی آشنا هم هیچ کس نیست

بی دست می شد کــــاش دسـتم را بگیری

حالا که بی تو تکــیه گاهم هیچ کس نیست

فرقت شکسته با علی فرقی نداری

پاشیده تر از جسم ماهم هیچ کس نیست

(صابر خراسانی)

تیری که از تجلّی تو پر درآوَرد

پس می‌رود ز پشت سرت سر درآوَرد

با تکه تکه کردن جسم تو؛ کوفه خواست

از پا مرا ز داغ برادر درآورد

او قصد آب داشت؛ وگرنه برادرم

با حمله‌ای دمار ز لشگر درآوَرد

تیری که خورده‌است به چشم تو عاقبت

سر از گلوی تشنه‌ی اصغر درآورد

این هلهله ز کشتنت اصلاً عجیب نیست

لشگر جلوتر آمده؛ معجر درآورد

زینب دوید قبل هجوم حرامیان

از پای بانوان؛ همه زیور درآورد

پاشیده‌تر شوی چو بخواهد حسین؛ اگر

حتی همین که تیر ز پیکر درآورد

(احسان محسنی فر)

باز دور و بر ما معرکه برپا شده است

یا سر قامت رعنای تو دعوا شده است

تو مگر وعده ندادی به حرم آب بری

پس چرا جایگهت سینه صحرا شده است

تیرهایی که همه از پس نخلستان ریخت

با چه نظمی به میان بدنت جا شده است

جگرم پاره نکن پای نکش روی زمین

به خدا پشت و پناهم کمرم تا شده است

چون که در بین حرم خوش قد و بالا بودی

باورم نیست که اینگونه سرت وا شده است

خواستم بعد ظفرهای تو تکبیر کشم

مرهمی بر جگر مادر بی شیر کشم

حال باید بنشینم به کنار بدنت

با دلی سوخته از چشم ترت تیر کشم

مانده ام فرق تو با تکه عبایی بندم

یا که از پیکر تو نیزه و شمشیر کشم

باید اینبار به زینب عوض پاسخ خود

جسم صد چاک در آیینه به تصویر کشم

کودکان تا خبر از حال عمو پرسیدند

عکس شیر حرمم بسته به زنجیر کشم

 خورشید پیر روضه هجر قمر گرفت

نزدیک ماه بود که درد کمر گرفت

داغ برادری اثرش تار دیدن است

انقدر پا کشید ز جسمت خبر گرفت

زخم عمود را که به فرق سر تو دید

دست کمر گرفته ی خود را به سر گرفت

ای کاش از تن تو عدو دست می کشید

حتی برای غارت تو جنگ در گرفت

بهتر از این نمی شود این پاره پاره تن

وقتی که دور جسم تو را صدنفر گرفت

برخیز و گو چرا بدنت پر ز آهن است

برخیز و گو چرا بدنت شکل پر گرفت

گفتم حرم لباس اسارت به تن کند

در غیبت تو دور حرم را خطر گرفت

حالا حسین مانده و قد خمیده اش

خورشید پیر روضه هجر قمر گرفت

مطلب پیشنهادی: جملات تسلیت ماه محرم؛ متن تسلیت ماه محرم حسینی، شعر تسلیت ماه محرم

شعر شهادت قمر بنی هاشم

درحنجره ی زخم زمین علقمه می سوخت

یک کرببلا خاک چه بی واهمه می سوخت

می ریخت نمک، زخم به داغ دل مردی

از مرثیه ی سرخ گلو زمزمه می سوخت

یک سو تن ساقی به روی دشت پر از تیر

مشک وعلم و آب به یک سو -همه می سوخت

دیوان بلا مهلکه را تبرئه می کرد

پرونده احساس در این محکمه می سوخت

وقتی که علمدار چو شمعی شده بود آب

انگار که یک باردگر فاطمه می سوخت

زنجیر نگاهی گره می خورد به خیمه

هر ضربه که می خورد به فرقی، قمه می سوخت

درخیمه غم دلهره می کشت زنی را

آنگاه که کردند پراز خون بدنی را

برچشم گلی، هاله ای از خار نشسته

یا خار تنی بین نمکزار نشسته

نه، اشک شفق نیست از این منظره شاید

خون دل زهراست که بربار نشسته

قدری کمکم کن که شوم راست ببینم

سقای حرم نیست، نه …انگار نشسته

رخساره ی ماهم  چقدر خاک گرفته

تصویر به چشمم چقَدَر تار نشسته

ای کاش که می شد سر آن تیر درآید

تیری که به چشمان علمدار نشسته

سردار سلحشور سپاه حرم من

پای سر تو چند خریدار نشسته

 حالا که شکستی زفراقت کمرم را

بی تو چه بگویم تو بگو اهل حرم را

(رضا دین پرور)