احساس غریبگی نوزاد؛ همه چیز درباره غریبگی کردن نوزادان
دنیای نوزادان، یکی از عجیب‌ترین و شگفت‌آورترین حقایق علمی است که انسان را به آن می‌کشد. در آغوش تازه‌واردی‌ها، احساس غریبگی نوزاد یکی از تجارب حیاتی و معنوی است که اغلب باعث شور و هیجان در خانواده‌ها می‌شود. این احساس غریبگی، مبنایی عمیقی دارد که مورد بررسی و تامل قرار گرفته و به عنوان یکی از جنبه‌های کلان و مهم مسیر رشد و تکامل انسان شناخته می‌شود.
نوزادان، نه تنها وارد یک دنیای نامعلوم می‌شوند بلکه خود نیز به‌طور کامل غریبه و عجیب برای اطرافیانشان هستند. این احساس غریبگی از جنبه‌های متعددی مطالعه و تجزیه و تحلیل می‌شود، از جمله از منظر علم روانشناسی، زیست‌شناسی و فرهنگ‌شناسی. این مقاله سعی دارد تا به شناخت عمیق‌تری از احساس غریبگی نوزادان بپردازد و به سوالاتی که احتمالاً برای شما پیش آمده‌اند، پاسخ دهد.
در این مقدمه، ابتدا به چگونگی پدید آمدن احساس غریبگی نوزاد در اوایل دوره زندگی واکنش می‌دهیم. سپس به تاثیرات این احساس بر نوزادان و خانواده‌هایشان می‌پردازیم. در ادامه، تأثیر احساس غریبگی بر رشد و تکامل انسان را به بحث خواهیم گرفت و نهایتاً اهمیت تحقیقات مرتبط با این موضوع را برجسته خواهیم کرد.
با ورود به این سفر علمی و عاطفی در دنیای نوزادان، ما همگی شاهد می‌شویم که احساس غریبگی نوزاد، چگونه به یک پنجره باز به فهم بهتر از خودمان و دیگران تبدیل می‌شود. این مقاله نه تنها به ما کمک می‌کند تا بهترین پدیده‌های علمی اطلاعات به دست آوریم، بلکه ما را به سوی ارتقاء درک و احترام به تمام جوانب پیچیده‌ی حیات انسانی هدایت می‌کند.
فهرست موضوعات این مطلب
رویارویی نوزاد با دنیای ناآشنا
در این مرحله، نوزاد که تاکنون در رحم مادر بوده و تمام نیازهایش به طور مستقیم از طریق جسم مادر تامین می‌شده، با یک دنیای کاملاً ناآشنا و محیطی جدید روبه‌رو می‌شود. در این مرحله، نوزاد با مواردی مانند نورهای تند و تاریک، صداهای جدید، دمای محیط و لمس‌های خارجی اولین تجربه خود را دارد. این تجربه اغلب برای او بسیار شگفت‌آور و مهیج است، اما به طور همزمان می‌تواند منجر به احساس غریبگی و ترس شود.
در این مرحله، نوزاد با تمامی حس‌های خود سعی در درک و تطبیق با این دنیای ناآشنا دارد. او بدون توانایی برقراری ارتباط زبانی، از طریق اشاره‌ها و رفتارهای خود تلاش می‌کند تا نیازها و احساساتش را به اطرافیانش منتقل کند.
این مرحله از زندگی نوزادان اهمیت بسیاری دارد چرا که تجربه نخستین دقایق زندگی می‌تواند تأثیرات بلندمدتی بر رشد و تکامل روانی آنها داشته باشد. عواطف و تجربیات نوزاد در این مرحله می‌توانند اساسی برای تشکیل تعاملات اجتماعی و ارتباطات آینده او با محیط و افراد مختلف شوند؛ بنابراین، بررسی و درک عمیق از این مرحله از زندگی نوزادان، می‌تواند به ما در بهترین نحوه پشتیبانی از تجربه‌های نخستین آنها کمک کند و اهمیت احساس غریبگی در این مرحله را نمایان کند.
احساسات نوزاد
در این مرحله، نوزادان توانایی بیان احساسات خود را به طور کامل ندارند و برای بیان تجربه‌هایشان از اشارات بدنی، صداها و عواطف خود استفاده می‌کنند. احساسات نوزادان در این مرحله ممکن است بسیار متنوع باشد. او ممکن است احساس ترس، ناراحتی، گرسنگی، خواب‌آلودگی، نشاط، یا تعجب کند. همچنین، تجربه احساسی نوزاد می‌تواند تغییرات متناوب داشته باشد و او ممکن است به تغییرات در محیط خود با واکنش‌های مختلفی واکنش نشان دهد.
احساسات نوزادان به شدت متاثر از تجربه غریبگی اولیه در دنیای جدید خود هستند. این تجربه غریبگی می‌تواند نوعی ترس یا ناراحتی در نوزاد ایجاد کند. از طرف دیگر، تجربه غریبگی می‌تواند به عنوان یک فرصت برای کشف دنیای جدید و جذاب نیز در نظر گرفته شود و نوزاد ممکن است با تعجب و شوق به محیط و اشیاء جدید واکنش نشان دهد.
مطالعه احساسات نوزادان و درک اعتباری آنها از اهمیت بسیاری برخوردار است. این مطالعات به ما اطلاعات ارزشمندی ارائه می‌دهند در مورد نحوه ارتباط نوزاد با محیط و افراد اطرافشان و همچنین اثرات تجربه غریبگی بر روی تکامل روانی و عاطفی آنها. از این رو، بررسی احساسات نوزادان و تجربه غریبگی در این مرحله از زندگی می‌تواند به بهبود شناخت ما از نیازها و رفتارهای نوزادان کمک کند و به تربیت و مراقبت بهتر از آنها کمک کند.
مطلب مشابه: آلرژی چشمی نوزاد؛ علائم حساسیت چشمی نوزاد و درمان آن
تاثیرات احساس غریبگی بر تکامل روانی نوزاد
احساس غریبگی نوزادان در دوران اولیه زندگی آثار قابل ملاحظه‌ای بر تکامل روانی آنها می‌گذارد. این تأثیرات می‌توانند بر رفتار، عاطفه و توسعه روانی نوزادان تأثیر گذاشته و در طول دوران کودکی و حتی به عنوان بزرگتر شوندگان تاثیر بگذارند. در ادامه، تاثیرات احساس غریبگی بر تکامل روانی نوزاد را به تفصیل توضیح می‌دهیم:
1. تأثیر بر ارتباطات اجتماعی: احساس غریبگی نوزاد ممکن است به طور مستقیم بر رفتارهای او در ارتباط با دیگران والدین و خانواده اثر بگذارد. او ممکن است بیشتر به مادر و پدر خود چسبیده و از دیگران بترسد یا برعکس، توجه کمتری به والدین خود اختصاص دهد. این مسائل می‌توانند به تشکیل ارتباطات اجتماعی سالم و مثبت در آینده نوزاد کمک کنند یا باعث مشکلاتی مانند اضطراب اجتماعی شوند.
2. توسعه عاطفی: احساس غریبگی می‌تواند توسعه عاطفی نوزاد را تحت تأثیر قرار دهد. نوزادان ممکن است به دلیل این تجربه‌های جدید، احساسات مختلفی مثل ترس، نگرانی، یا عصبیت را تجربه کنند. این تجربه‌ها می‌توانند به تکامل توانایی‌های تنظیم عاطفی و تشکیل پیوندهای امن و مطمئن با والدینشان کمک کنند.
3. توسعه ذهنی و شناختی: احساس غریبگی نوزادان می‌تواند توسعه ذهنی و شناختی آنها را تحت تأثیر قرار دهد. این تجربه‌های جدید می‌توانند به توانایی‌های شناختی نوزاد کمک کنند، از جمله توانایی‌های حل مسائل، توجه و حافظه. همچنین، احساس غریبگی می‌تواند تشویق کننده برای کشف و یادگیری نوآورانه در نوزادان باشد.
4. تأثیرات طولانی مدت: تجربه احساس غریبگی در دوران نوزادی ممکن است تأثیرات طولانی‌مدتی بر رفتار و روانی آنها داشته باشد. این تأثیرات می‌توانند در طی دوره‌های مختلف توسعه، از جمله کودکی و نوجوانی، مشهود باشند و نیاز به حمایت و مراقبت مداوم از نوزادان دارند.
به طور خلاصه، احساس غریبگی نوزاد در دوران اولیه زندگی می‌تواند تأثیرات عمیقی بر تکامل روانی او داشته باشد. درک از این تأثیرات و ارائه مراقبت مناسب و حمایت از نوزادان در این مرحله می‌تواند به تشکیل اساسی برای تکامل روانی سالم آنها کمک کند و اهمیت احساس غریبگی در این فرآیند را نمایان سازد.
تجربه احساس غریبگی از دیدگاه والدین
تجربه احساس غریبگی از دیدگاه والدین، موضوعی مهم و مفهومی است که در دوران نخستین زندگی نوزادان بسیار اساسی است. والدین در این دوره، عمدتاً مادر و پدر، شاهد تغییراتی در نحوه رفتار و واکنش‌های نوزاد خود به محیط خارجی هستند. در این بخش، تجربه احساس غریبگی از دیدگاه والدین را توضیح خواهیم داد:
1. تجربه تغییر در رفتار نوزاد: والدین در دوران نخستین زندگی نوزادان خود شاهد تغییرات زیادی در رفتارهای نوزاد هستند. این تغییرات می‌توانند شامل تغییرات در نمایش احساسات، علائم فیزیکی نیازها مانند گریه و لرز و واکنش‌های نسبت به محیط باشند. این تغییرات ممکن است والدین را نگران کنند و احساس غریبگی و عدم اطمینان در آنها ایجاد کنند.
2. تجربه تغییر در نیازهای نوزاد: نوزادان در دوران اولیه زندگی خود نیازهای مختلفی دارند که ممکن است برای والدین غیرقابل تشخیص باشد. احتمالاً والدین باید گریه نوزاد را تفسیر کنند تا متوجه نیازهای غیرجسمانی مثل نیاز به تغذیه، تعویض پوشاک، یا نزدیکی مادری بشوند. این تجربه نیازمند ترجمه و تفسیر صحیح نیازهای نوزاد توسط والدین است.
3. احساس مسئولیت: تجربه احساس غریبگی می‌تواند در والدین احساس مسئولیت عمیق‌تری ایجاد کند. آنها ممکن است احساس کنند که باید تمام نیازهای نوزاد را به درستی تأمین کنند و تمامی وظایف مراقبتی را انجام دهند. این احساس مسئولیت ممکن است باعث بروز استرس و نگرانی در والدین شود.
4. تجربه تغییر در ارتباط با همسر: والدین ممکن است تجربه تغییرات در ارتباط خود با همسر خود نیز داشته باشند. دوران نخستین زندگی نوزاد می‌تواند به عنوان یک زمان آزمایشی در روابط خانوادگی مطرح شود و برخی والدین ممکن است با چالش‌های جدیدی در رابطه با همسر خود مواجه شوند.
5. جستجوی منابع توانمندی: والدین در این دوره ممکن است به دنبال منابع و اطلاعاتی باشند که به آنها در درک بهتر نیازهای نوزاد و مدیریت احساس غریبگی کمک کند. این ممکن است شامل مطالعه کتب، مشاوره از حرفه‌ای‌های سلامت و تربیت کودک و مشارکت در گروه‌های حمایتی برای والدین باشد.
در کل، تجربه احساس غریبگی از دیدگاه والدین یک مرحله مهم و چالش برانگیز در زندگی خانوادگی است. این تجربه ممکن است به والدین کمک کند تا تعاملات عاطفی و ارتباطات مثبت با نوزاد خود را تشکیل دهند و نقش مهمی در تکامل روانی نوزاد ایفا کنند.
مطلب مشابه: مشکلات شایع نوزادان؛ 13 مشکل و بیماری نوزاد که شایع هستند
تاثیر احساس غریبگی بر ارتباطات خانوادگی
تجربه احساس غریبگی نوزاد در دوران اولیه زندگی می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر ارتباطات خانوادگی داشته باشد. این تأثیرات ممکن است به شکل‌دهی و تعیین الگوهای ارتباطی بین والدین و نوزاد و همچنین بین خود والدین، کمک کند. در ادامه، تأثیر احساس غریبگی بر ارتباطات خانوادگی را به طور کامل توضیح خواهیم داد:
1. تعهد به مراقبت و ارتباط مادری و پدری: احساس غریبگی نوزاد ممکن است به والدین تعهد عمیق‌تری به مراقبت و پرورش نوزاد خود القا کند. والدین معمولاً تمام توان و انرژی‌شان را برای تأمین نیازهای نوزاد به کار می‌گیرند و این فرایند ممکن است باعث ایجاد ارتباط عمیق‌تری بین والدین و نوزاد شود.
2. اهمیت تعاملات عاطفی: والدین ممکن است تجربه احساس غریبگی نوزاد را به عنوان فرصتی برای برقراری تعاملات عاطفی و ارتباط محور با نوزاد خود در نظر بگیرند. این تعاملات ممکن است شامل نزدیکی بیشتر، گفتگوهای آرام و دلنشین با نوزاد و ایجاد اتصال عمیق‌تری با او باشد.
3. تعاملات زناشویی: تجربه احساس غریبگی نوزاد می‌تواند تأثیراتی بر تعاملات زناشویی والدین داشته باشد. برای مثال، والدین ممکن است با تعامل بیشتر در مراقبت از نوزاد و تفکرات مشترک در مورد تربیت او، به عنوان تیمی متحدتر ازدواجی به سر می‌برند یا برعکس، تجربه هایی چالش برانگیز در مراقبت از نوزاد باعث تنش ها در روابط زناشویی شود.
4. آموزه‌های تعاملی: تجربه احساس غریبگی می‌تواند والدین را به یادگیری آموزه‌های تعاملی ارزشمندی مانند صبر، توجه و تعامل مثبت با دیگران تشویق کند. این آموزه‌ها می‌توانند به تعاملات خانوادگی بر خواهند گشت و به بهبود ارتباطات میان والدین و نوزاد کمک کنند.
5. مشارکت در تصمیم‌گیری: والدین ممکن است تجربه احساس غریبگی نوزاد را به عنوان فرصتی برای مشارکت در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با پرورش و تربیت نوزاد در نظر بگیرند. این مشارکت می‌تواند ارتباط بین والدین را تقویت کند و به تعیین جهت مناسب برای تربیت نوزاد کمک کند.
در کل، تجربه احساس غریبگی نوزاد می‌تواند تأثیرات مثبتی بر ارتباطات خانوادگی داشته باشد. والدین ممکن است از این تجربه به عنوان یک فرصت برای رشد شخصی و رشد ارتباطی خود بهره‌برداری کنند و ارتباطات مثبت و عمیق‌تری با نوزاد و همدیگر برقرار کنند.
پژوهش‌ها و مطالعات جدید درباره احساس غریبگی نوزاد
تحقیقات و مطالعات جدید در زمینه احساس غریبگی نوزادان و تأثیرات آن بر توسعه و رشد آنها به نقطه‌ای از افزایش دانش و آگاهی در این زمینه منجر شده‌اند. این پژوهش‌ها و مطالعات تاکنون به طرح سوالات و تأملات جدیدی در مورد تجربه نوزادان از احساس غریبگی پرداخته‌اند. در زیر به برخی از آموزه‌های اصلی که از این تحقیقات به دست آمده است، اشاره می‌کنیم:
1. اهمیت تعاملات اولیه: تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که تعاملات اولیه بین نوزاد و والدین در دوران نخستین زندگی از اهمیت بسیاری برخوردار هستند. تعاملات این دوره می‌توانند به عنوان پایه‌ای برای توسعه ارتباطات اجتماعی و عاطفی نوزاد در آینده عمل کنند.
2. توانایی‌های تنظیم عاطفی: پژوهش‌ها نشان داده‌اند که تجربه احساس غریبگی می‌تواند توسعه توانایی‌های تنظیم عاطفی در نوزادان را تشویق کند. این توانایی‌ها شامل توانایی مدیریت استرس، ارتباط عاطفی مثبت با والدین و توانایی تجربه و بیان احساسات مختلف می‌شوند.
3. ارتباط با توسعه شناختی: تحقیقات نشان داده‌اند که احساس غریبگی نوزاد ممکن است بر توسعه شناختی او تأثیر گذار باشد. این تأثیرات می‌توانند شامل توسعه توانایی‌های ذهنی مثل توجه، حافظه و تفکر منطقی باشند.
4. اهمیت پشتیبانی والدین: تحقیقات نشان داده‌اند که حمایت والدین و پاسخ مناسب آنها به نیازها و احساسات نوزاد در دوران اولیه زندگی می‌تواند به تأثیرات مثبتی بر توسعه و رشد روانی نوزاد منجر شود.
5. تأثیر طولانی مدت: برخی مطالعات به تأثیرات طولانی‌مدت تجربه احساس غریبگی بر رفتار و عملکرد نوجوانان و بزرگ‌ترها اشاره داشته‌اند. این تأثیرات می‌توانند در دوره‌های مختلف توسعه ادامه یابند و نیاز به توجه و پشتیبانی مداوم از طریق خانواده و متخصصان داشته باشند.
در کل، تحقیقات و مطالعات جدید در مورد احساس غریبگی نوزادان به ما کمک کرده‌اند تا بهترین راه‌ها برای پشتیبانی از نوزادان در این دوران حیاتی را درک کنیم. این آموزه‌ها از اهمیت بسیاری برای والدین، متخصصان سلامت و افرادی که با نوزادان در ارتباط هستند، برخوردارند و می‌توانند به بهبود توسعه و رشد روانی نوزادان کمک کنند.
مهارت‌های مدیریت احساس غریبگی در خانواده
مدیریت احساس غریبگی در خانواده یک مهارت مهم است که والدین می‌توانند آن را تکمیل کنند تا نوزادان خود را در دوران اولیه زندگی بهترین پشتیبانی را ارائه دهند. در ادامه، مهارت‌های مهم مدیریت احساس غریبگی در خانواده را توضیح می‌دهیم:
1. توجه و ادرار کردن به نیازها: والدین باید توجه کافی به نیازهای نوزاد داشته باشند و به صورت فوری و مؤثر به آنها واکنش نشان دهند. این شامل تأمین تغذیه مناسب، تعویض پوشاک، نزدیکی فیزیکی و تامین تعاملات مثبت با نوزاد می‌شود.
2. تعامل عاطفی مثبت: والدین باید تعاملات عاطفی مثبت با نوزاد را تشویق کنند. این شامل نزدیکی، گفتگو با صدای آرام، نمایش احساسات مثبت و برقراری ارتباط چشمی با نوزاد می‌شود. این تعاملات می‌توانند احساس امنیت و آرامش در نوزاد ایجاد کنند.
3. ترجمه نیازها: والدین باید توانایی ترجمه نیازها و احساسات نوزاد را داشته باشند. برای مثال، تشخیص اینکه گریه نوزاد نشان دهنده گرسنگی، خواب، یا نیاز به تغییر پوشاک است، می‌تواند به والدین کمک کند تا به موقع واکنش مناسبی نشان دهند.
4. توانایی در مدیریت استرس: والدین باید توانایی مدیریت استرس و نگرانی‌های مرتبط با تجربه احساس غریبگی را داشته باشند. این مهارت می‌تواند با تمرین و تجربه بهبود یابد و به والدین کمک می‌کند تا به راحتی و به شکل موثری با تغییرات و نوسانات در رفتار نوزاد برخورد کنند.
5. استفاده از منابع و پشتیبانی: والدین می‌توانند از منابع مختلفی مانند کتب، مقالات علمی، مشاوره از متخصصان سلامت و تربیت کودک و گروه‌های حمایتی برای به اشتراک گذاری تجربیات با سایر والدین استفاده کنند. این منابع می‌توانند به والدین در افزایش دانش و مهارت‌های مدیریت احساس غریبگی کمک کنند.
6. تیم محوری: در خانواده، اعضا به عنوان یک تیم عمل می‌کنند. برای مدیریت بهتر احساس غریبگی، والدین باید به عنوان یک تیم هماهنگ عمل کنند و با یکدیگر در تعیین راه‌حل‌ها و استراتژی‌های مناسب همکاری کنند.
7. توسعه توانمندی‌های کودک: والدین باید به توسعه توانمندی‌ها و مهارت‌های رشدی کودک خود توجه کنند. این شامل تشویق به اکتشاف دنیای اطراف، تشویق به تجربه احساسات مختلف و ارائه فرصت‌های آموزشی متناسب با سن نوزاد است.
در کل، مدیریت احساس غریبگی در خانواده نیاز به توجه، تعامل مثبت و توانمندی‌های مشخص دارد. این مهارت‌ها می‌توانند به والدین کمک کنند تا در دوران نخستین زندگی نوزادان، بهترین حمایت را ارائه دهند و به توسعه و رشد سالم روحی و روانی نوزادان کمک کنند.
روشی برای بهبود ارتباطات خانوادگی
احساس غریبگی نوزاد در خانواده می‌تواند یک چالش باشد، اما با اعمال برخی راهکارها و تدابیر، می‌توان ارتباطات خانوادگی را بهبود داد. در ادامه، تعدادی از راهکارهای موثر برای افزایش ارتباطات خانوادگی و مدیریت احساس غریبگی نوزاد را معرفی می‌کنم:
1. تعامل فیزیکی مثبت: نوزادان احتیاج به نزدیکی فیزیکی با والدین خود دارند. پس از تولد نوزاد، پوست به پوست با او تماس بگیرید و زمانی را صرف نزدیکی و تماس جسمانی با او کنید. این اقدامات می‌توانند احساس امنیت و ارتباط نزدیکی ایجاد کنند.
2. توجه به نیازها و احساسات: والدین باید توانایی تشخیص نیازها و احساسات نوزاد را داشته باشند. گریه نوزاد ممکن است نشان دهنده گرسنگی، خواب آلودگی، خشم، یا نیاز به تغییر پوشاک باشد. توجه به این نیازها و واکنش مناسب به آنها می‌تواند ارتباطات مثبتی ایجاد کند.
3. تعامل صوتی: با نوزاد صحبت کنید و صدای خود را به او برسانید. این تعاملات صوتی باعث توسعه زبان و توجه نوزاد به صداها می‌شود. همچنین، از نمایش احساسات مثبت خود از طریق صدا استفاده کنید تا نوزاد از این احساسات آگاه شود.
4. استفاده از حرکات صورت: چهره‌های والدین برای نوزادان بسیار مهم هستند. به طور مداوم چهره خود را نمایش دهید و با ابروهای بالا به او نگاه کنید. این اقدامات می‌توانند احساس امنیت و راحتی در نوزاد ایجاد کنند.
5. تامین زمینه‌های آموزشی: با این که نوزادان در دوران نخستین زندگی‌شان توانایی یادگیری دارند، اما نیاز به تامین محیط‌های آموزشی مناسب دارند. اسباب بازی‌های تعاملی، کتاب‌های تصویری و فعالیت‌های آموزشی مناسب برای نوزادان توصیه می‌شود.
6. مراقبت از خود و والدینی عاقلانه: والدین نیاز به مراقبت از خود و مدیریت استرس دارند. به خود اجازه دهید تا بدون احساس گناه و عدم کمالی از دوران نوزادی فرزندتان لذت ببرید. همچنین، از پشتیبانی خانواده و دوستان خود استفاده کنید تا در مدیریت احساسات خود موفق‌تر باشید.
7. مشاوره و پشتیبانی: اگر احساس غریبگی نوزاد باعث مشکلات بزرگتر در خانواده شده، مشاوره از متخصصان سلامت روانی و کودکان می‌تواند مفید باشد. این مشاوره ممکن است به والدین در مدیریت احساسات خود و تطابق با نیازهای نوزاد کمک کند.
در کل، بهبود ارتباطات خانوادگی و مدیریت احساس غریبگی نوزاد نیاز به توجه، تعامل مثبت و توانمندی‌های مشخص دارد. این اقدامات می‌توانند به والدین کمک کنند تا در دوران نخستین زندگی نوزادان، ارتباط عمیق و مثبتی با آنها برقرار کنند و به توسعه و رشد سالم آنها کمک کنند.
سخن آخر
در نتیجه، احساس غریبگی نوزاد در دوران نخستین زندگی او یک تجربه طبیعی و مهم است که می‌تواند تأثیرات گوناگونی بر رشد و توسعه او داشته باشد. والدین با توجه به نیازها و احساسات نوزاد، می‌توانند این تجربه را به یک فرصت برای تعامل مثبت و ایجاد ارتباط نزدیکی تبدیل کنند.
مناسبترین راه برای مدیریت احساس غریبگی نوزاد، ارتقاء تعاملات مثبت، توجه به نیازها و احساسات او و ایجاد ارتباط نزدیکی با او است. همچنین، مراقبت از خود و مدیریت استرس و نگرانی‌های والدین نیز بسیار مهم است.
در نهایت، ارتباطات خانوادگی مثبت و پشتیبانی از رشد و توسعه نوزادان از اهمیت بسیاری برخوردارند و والدین می‌توانند با توجه به مهارت‌ها و راهکارهای مطرح شده، به ایجاد یک محیط موثر برای رشد سالم و شادابی نوزادان خود کمک کنند.