ساز کاخن چیست؟ اطلاعات درباره این ساز کوبه ای و انواع آن

ساز کاخن یا کاخون یک کلمه برگرفته از زبان اسپانیایی است که معادل فارسی آن کلمه جعبه است. شکل هندسی این ساز شبیه به مکعب بوده و ارتفاع آن تقریبا تا زانوی یک انسان بالغ می رسد. بدنه این ساز ساختاری تو خالی داشته و فرد نوازنده در هنگام کار با ساز روی آن می نشیند. این بدنه غالبا چوبی بوده و در بخش پشتی خود یک حفره به نام حفره صدا دارد. قسمتی از ساز که نوازنده با دست خود به آن ضربه های حساب شده را وارد می کند نیز یک تخته چوبی با ضخامت کم است. البته، در انواع جدیدتر و مدرن ساز کاخن در این قسمت یک توری از جنس فلز هم تعبیه شده است. از قدیم برای نواختن با این ساز از ضربات دست استفاده می کرده اند؛ البته که امروزه می توان از براش، چوب مخصوص و حتی یک سری پدال هم برای این کار استفاده کرد.

ممکن است وقتی برای اولین بار ساز کاخن را ببینید از خود این سوال را پرسید که چه چیز خاصی برای طرفداران وجود داشته که این جعبه چوبی ساده را تا این حد محبوب کرده است. با این وجود باید گفت که ساز کاخن علیرغم طراحی ساده و کوچکی که دارد برای فرد نوازنده امکانات زیادی را به همراه داشته و بسیار انعطاف پذیر است.

طبق شواهد موجود، سرچشمه اولیه ساز کاخن به موسیقی سنتی و قدیمی آمریکا جنی و مخصوصا مناطق بومی کوبا و پرو مربوط است. این ساز از دهه هفتاد میلادی به یک قسمت بسیار مهم و جدانشدنی از موسیقی فلامنکو اسپانیایی تبدیل شده است و نمی توان آن را نادیده گرفت. در نمونه های جدیدتری که در دنیای مدرن از این ساز ساخته می شوند ویژگی هایی در نظر گرفته شده اند که آن را به یک ابزار بسیار مناسب در سبک های موسیقیایی امروزی تبدیل کرده است. صدای این ساز شباهت زیادی به اسنیر درام و بیس درام داشته و به همین دلیل می توان در محفل های کوچک و خودمانی از این ساز به جای کیت درام استفاده کرد.

ساز کاخن ویژگی های بسیار مناسبی مانند قیمت مناسب، سطح صدای کم نسبت به دیگر سازها و همچنین سادگی در نواختن موسیقی را به همراه داشته و در نتیجه به سازی تبدیل شد که انسان ها را وارد عالم سازهای کوبه ای کرد. در نهایت اهمیت این ساز تا حدی بالا رفت که همه نوازنده های پرکاشن آن را فرا گرفته و از آن استفاده می کنند.

تاریخچه ساز کاخن

اگر بگوییم ساز کاخن توانست موسیقی غربی را مثل یک طوفان بزرگ تسخیر کند حرفمان دور از واقعیت نخواهد بود. در سال های پایانی دهه 70 میلادی بود که این ساز از کشور پرو به اسپانیا رسید و برای اولین بار در سال 1977 یکی از گیتاریست های معروف فلامنکو به نام پاکو دلوسیا از این ساز در ارکستر خود استفاده کرد. این ساز در مرحله او در زمینه موسیقی فلامنکو مشهور شد و محبوبیت زیادی در بین شنوندگان به دست آورد. در سال های بعدی و در اواخر دهه 90 میلادی، کاخن راه خود را به اروپای غربی و دیگر نقاط جهان باز کرد و تا امروز با موفقیت توانسته در جامعه جهانی موسیقی توجه زیادی را به خود جلب کند.

تاریخچه ای که از پیدایش ساز کاخن در کشور پرو وجود دارد چندان روشن و واضح نیستند؛ با این وجود اطلاعاتی در این زمینه وجود دارد. طبق اسناد، ابتدا در سبک زاماکوئکا (یکی از سبک های رقص و موسیقی سنتی پرو) در سال های میانی قرن نوزدهم میلادی از ساز کاخن نام برده شده است. بر اساس یک تئوری ساز کاخن در واقع با الهام گرفتن یک نوع طبل آفریقایی بسیار قدیمی ساخته شده است. در تئوری و نظریه دوم این ساز نوعی وسیله موسیقی فولکلور است که داستان جالب و دراماتیکی را پشت سر گذاشته است.

بر اساس این داستان و تئوری، پس از استعمار آفریقا و به برده گرفته شدن بومیان این منطقه، در دربار جدید پرو یک سری از افراد قدرتمند مذهب کاتولیک حضور یافتند. این افراد با این بهانه که طبل های آفریقایی سنتی از سازهای کفار محسوب می شوند استفاده از طبل ها را برای بردگان منع کردند. علاوه بر آن، حاکمان جدید از این می ترسیدند که برده ها از طبل های خود استفاده کرده و با برقراری ارتباط از راه دور قیام ها و شورش های جدیدی را بر علیه حاکمیت سازماندهی کنند. در نتیجه مردمان بومی آفریقا از طبل هایشان که بخش مهمی از فرهنگ قدیمی آنها بود محروم شدند.

در ادامه راه آفریقایی ها که نمی توانستند آهنگ را از زندگی خود حذف کنند به جای استفاده از طبل ها سراغ وسایل مورد استفاده در زندگی روزمره رفته و از آنها برای موسیقی نواختن استفاده کردند. به مرور زمان یک جعبه ساده که برای جابجا کردن اشیاء مختلف استفاده می شده است آرام آرام به ساز محبوب بردگان تبدیل شده و در گذر زمان به ساز پیشرفته و کاربردی کاخن تبدیل شده است. طبق نظریه های دیگر، ساز کاخن پرویی هم با داستانی شبیه به کاخن پرویی به وجود آمده است و تفاوت های جزئی نیز با این ساز در ساختار خود دارد.

مطلب مشابه: اطلاعات درباره ساز کلارینت؛ در مورد ساز کلارینت محبوب دل نوازنده های ترکیه و خاورمیانه

ساختار ساز کاخن

همانطور که در قسمت های قبلی هم گفتیم، کاخون یک مکعب مستطیل است که شش وجه دارد. از شش وجه این ساز، پنج وجه آن به وسیله یک لایه چوب نازک ساخته می شود که ضخامتی بین 3/1 تا 2 سانتی متر دارد. وجه آخر کاخون که از وجوه مستطیلی هم هست ساختاری متفاوت داشته و از یک لایه تخته سه لایه برای پوشاندن آن استفاده می شود. این سطح متفاوت در واقع قسمت اصلی ساز است که به عنوان سر کاخون و با نام “تاپا” شناخته می شود و محلی است که ضربه های نوازنده به آن وارد می شود. در وجه کناری این قسمت، محل قرار گرفتن حفره صدا تعبیه شده است.

به طور معمول در هنگام ساخت این ساز، صفحه “تاپا” را به حالتی طراحی می کنند که به جعبه اصلی ساز نچسبد و تنها در چند نقطه بالایی به کاخون متصل باشد. در نتیجه این طراحی خاص، صدای ویژه و گز مانند ساز در هنگام ضربه وارد شدن به این قسمت ایجاد می شود. عوامل مختلفی در ایجاد انواع صداهای ساز و ویژگی های آن موثر هستند؛ از جمله این فاکتورهای تعیین کننده می توان به سایز و شکل هندسی کاخون، جنس مواد به کار رفته در آن و ویژگی های مربوط به حفره صدا اشاره کرد.

انواع بسیار گوناگونی از چوب با کیفیت و رنگ های متفاوت وجود دارند که می توان از آنها برای ساخت صفحه “تاپا” استفاده کرد. اینکه کدام نوع چوب مورد استفاده قرار بگیرد به سلیقه و انتخاب فرد سازنده ساز و کسی که ساز کاخن را سفارش داده است بستگی دارد. با این حال چوب هایی که به طور معمول برای این کار مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از چوب درخت گیلاس، چوب ماهون و چوب افرا! دیگر قسمت های ساز کاخن نیز معمولا از چوب درخت کاج، صنوبر و دیگر چوب های با کیفیت و سفید رنگ ساخته می شود.

همانطور که گفتیم این ساز ساختار مکعبی شکل داشته و نوازنده در هنگام استفاده از آن روی سایز می نشیند تا بتواند به راحتی به صفحه تاپا دسترسی داشته باشد. در پشت صفحه مخصوص سه عدد سیم از جنس سیم های گیتار قرار گرفته و بین آنها فاصله وجود دارد. زمانی که نوازنده ضربه وارد می کند چوب مرتعش شده و در نهایت سیم ها صدای مورد انتظار را که نوعی صدای زنگ دار است به وجود می آورند.

انواع ساز کاخن

امروزه انواع مختلفی از این ساز در جوامع مختلف وجود دارد. دلیل ایجاد این تنوع این است که هر کشور و تمدن با توجه به نوع موسیقی سنتی و بومی خود سعی کرده است ساز کاخن را با تغییرات جزئی همراه کرده و آن را برای نواختن موسیقی بومی خود مناسب تر کند. در نتیجه این اتفاق، کاخن های مختلفی ابداع شده است که اگر بخواهیم آنها را بشماریم احتمال با ده ها یا حتی صدها نوع کاخون گوناگون در سراسر جهان برخورد کنیم. در ادامه مقاله سعی می کنیم تعداد از محبوب ترین و پرکاربردترین انواع سازهای کاخن را مورد بررسی قرار داده و آنها را به شما عزیزان معرفی کنیم.

کاخن پرویی

در قسمت های قبلی هم بیان شد که کشور پرو در واقع محلی است که آن را به عنوان زادگاه این ساز در نظر می گیرند. در کاخن پرویی اثری از سیم های گیتار یا زنجیرهای اضافی نمی بینیم و به طور کلی صدایی که از این نوع ساز می شنویم تا حدی اصیل بوده و شبیه به نسخه های اولیه آن است. در طراحی خاص ساز کاخن پرویی سعی شده صفحه تاپا ساز تا حد بیش تری به بدنه مکعبی متصل شود و حفره صدا هم روی همین صفحه طراحی شده است.

کاخن فلامنکو

این ساز از بیرون ظاهری شبیه به دیگر مدل های کاخن داشته و تفاوت اصلی آن مربوط به داخل ساز است. در ناحیه داخلی این ساز تعداد سیم گیتار نصب شده است که آنها را به قسمت داخلی صفحه تاپا وصل کرده اند. در نتیجه این طراحی با وارد شدن ضربه به چوب و مرتعش شدن آن تارها صدا ایجاد می کنند. این نوع ساز و صدای آن تا حد زیادی با سبک موسیقی فلامنکو هماهنگی داشته و طراحی آن به خاطر استفاده در این سبک بهینه سازی شده است.

کاخن اسنر

کاخن اسنر در واقع همان سازی است که امروزه به عنوان کاخن مدرن شناخته می شود. از نظر ظاهری شبیه به کاخن فلامنکو است و تنها تفاوت آن در تعداد سیم هایی است که در طراحی ساز از آنها استفاده شده است. کاخن مدرن فقط یک سیم گیتار است که باعث شده تا صدای ایجاد شده از ساز حالت زنگ دار بیشتری داشته باشد و زنده تر به نظر برسد.

کاخن کوبایی

این کاخن از نظر شکل ظاهری متفاوت تر از دیگر انواع این ساز بوده و به جای شش وجه، یک شکل هندسی پنج وجهی دارد. برای نواختن کاخن کوبایی از سبکی استفاده می کنند که در سبک موسیقی طبل کونگا هم مورد استفاده قرار می گیرد. کاخن کوبایی هم به عنوان یک ساز اصیل فاقد رشته سیم های گیتار یا دیگر قسمت های اضافی است. صدای ایجاد شده از این کاخن در مقابل کاخن پرویی صدایی متفاوت تر دارد که مقداری بازتر به گوش شنونده می رسد. کاخن کوبایی یکی از سازهای پر استفاده در موسیقی آفریقایی است. به طوری که اگر موسیقی های آفریقایی-کوبایی را گوش داده باشید و با آنها آشنا باشید، قطعا صدای ایجاد شده توسط این ساز برای گوش شما آشنا خواهد بود.

مطلب مشابه: همه چیز در مورد ساز گیتار؛ صفر تا صد تهیه گیتار و انواع آن

مواد اولیه استفاده شده در ساخت کاخن

از زمان قدیم سازندگان سنتی این ساز را به طور معمول به وسیله چوب درختان خاص یا تخته های چند لایه می ساختند. با این وجود امروزه در مدل های مدرن تر دیده می شود که به جای چوب و تخته، کامپوزیت های ام دی اف که شبیه به فیبر هستند نیز برای انجام این کار مورد استفاده قرار می گیرند. از نظر رده قیمتی هم روند معمول قیمت گذاری این ساز به این صورت است که سازهای با قیمت ارزان و متوسط به وسیله تخته های چند لایه و کامپوزیت ام دی اف ساخته می شوند. با این وجود این قاعده کلی نیست و ممکن است موارد استثنائی هم در این بین وجود داشته باشد. به طور معمول قیمت ساز کاخن با افزایش قطر چوب مورد استفاده بیشتر شده و به دنبال آن، کیفیت و ثبات صدایی که ایجاد می کند هم زیادتر خواهد شد.

همانطور که در قسمت قبلی هم بیان کردیم، صفحه نواخت یا همان “تاپا” در ساز کاخن به وسیله تخته چندلایه ای ساخته می شود که قطر کمی دارد. در این قسمت هم قیمت ساز پیرو قطر و تعداد لایه های مورد استفاده و همچنین جنس آنها قرار خواهد گرفت. این موارد به این دلیل اهمیت دارند که بر نوع، ثبات و کیفیت صدای ایجاد شده تاثیر زیادی خواهند داشت. به خاطر پیچیده بودن و زیاد بودن مواد اولیه ساخت این ساز آفریقایی نمی توان به طور دقیق تعیین کرد که هر قطعه چه تاثیری روی صدای ایجاد شده خواهد داشت.

در کاخن هایی که در رده سازهای درجه یک قرار گرفته و به نوعی لوکس حساب می شوند سعی می شود تا پوششی نازک را روی کار مورد استفاده قرار بگیرند. این کار برای جذاب تر کردن ظاهر ساز انجام می شود.

لوازم جانبی مورد استفاده برای نواختن کاخن

همانطور که تا به اینجای مقاله متوجه شده اید برای انتخاب مدل ساز کاخن گزینه های زیادی پیش روی شما قرار دارد. جدا از نوع ساز، طیف گسترده ای از تجهیزات و لوازم جانبی هم برای این ساز طراحی و ساخته شده اند که در این مورد هم حق انتخاب زیادی دارید. این ابزار آلات به شما کمک می کنند تا بتوانید در هنگام نواختن ساز، طیف و نوع صدای ایجاد شده را به صورت متنوع تری در بیاورید.

اولین ابزاری که قصد داریم در اینجا آن را بررسی کنیم، در واقع یک نوع ماژول کوچک از جنس چوب است. این ماژول حاوی زنگوله، شیکر یا کاستانت است که بعد از تهیه آن می توانید آن را به وسیله چسب های ولکرو در درون محفظه ساز بچسبانید. ویژگی مثبت این افزونه این است که به خاطر کوچک بودن و راحتی نصب، نوازنده می تواند در چند لحظه آن را به ساز خود اضافه کند یا از روی سازش حذف نماید. غالبا این تجهیزات با استفاده از دست نواخته می شوند، اما با این وجود بعضی از نمونه های تولید شده را می توان با پا مورد استفاده قرار داد.

جالب است بدانید که همین زنگوله ها و شیکرها را می توان به صورت جداگانه نیز خریداری کرد. معمولا آنها را به جاهایی از بدن نوازنده مانند انگشتان دست، مچ دست یا حتی قوزک پا متصل می کنند. با این کار نوازنده می تواند در هنگام نواختن ساز کاخن ایجاد صداهای اضافی از این ابزارها را کنترل کرده و یک موسیقی با صداهای متنوع تر را به وجود بیاورد.

آخرین افزونه ای که می خواهیم آن را به شما معرفی کنیم پدال کاخن نام دارد. پدال کاخن با اضافه شدن به ساز باعث می شود تا نواخت ایجاد شده توسط ساز شباهت زیادی به نواخت بیس درام داشته باشد. در نتیجه با پدال کاخن می توانید صدایی خاص و جذاب را به وجود بیاورید که منحصر به فرد است. این ابزار در واقع ابزار مورد علاقه کسانی است که در زمینه نواختن درام مشغول هستند. دلیل آن هم این است که با کمک پدال کاخن نوازنده می تواند آن را به قسمت اصلی ساز تبدیل کرده و یک نوع درام کیت کوچک و سبک در اختیار داشته باشند که قابلیت جابجایی سریع و مناسب را به نوازنده می دهد. در اجراهایی به این سبک و سیاق معمولا از دیگر اجزای رایج کیت درام مانند سنج و های-هت هم کمک گرفته می شود.

تکنیک های مورد استفاده در نواختن ساز کاخون

یکی از اصلی ترین و مهم ترین ویژگی های ساز کاخن در مقایسه با دیگر سازهای نوع کوبه ای مربوط به سادگی نواختن آن می شود. این ساز برای نوازنده ها و فراگیران هدف سخت و غیر قابل دستیابی نبوده و با کمی تلاش می توان آن را به خوبی فرا گرفت. در نتیجه افرادی که تازه نسبت به آموختن این ساز دست به کار شده اند و مبتدی محسوب می شوند بعد از یک دوره کوتاه مدت آموزشی به نوازنده ای توانا تبدیل خواهند شد.

نوازنده این ساز برای شروع کار می بایست روی قسمت انتهایی سطح بالایی ساز بنشیند تا دسترسی او به قسمت مورد نظر برای ضربه زدن ساده تر بشود. در ادامه نوازنده پاهای خود را در دو سمت ساز گذاشته و ساز را مقدار کمی به سمت عقب خم می کند تا موقعیت ساز در حالت مناسب قرار بگیرد. در این حالت است که فرد نوازنده می تواند کمر و قسمت پشتی بدن خود را صاف کرده و به راحتی کار خود را آغاز کند. سطحی از ساز که باید مورد ضربه نوازنده قرار بگیرد یک سوم بالایی صفحه تاپا یا همان صفحه نواخت است. با این وجود این قاعده کلی نبوده و بسیاری از نوازنده ها آن را رعایت نمی کنند.

در نواختن این ساز سه ضربه مهم وجود دارد. نت بیس، نت بالا و ضربه اسلپ این سه ضربه اصلی هستند که نوازنده با استفاده از آنها می تواند ریتم های لازم برای ساز زدن را اجرا کند. برای ایجاد صدای بیس گرم و حجم دار به وسیله ساز کاخون باید با کف دست خود به سطح مورد نظر ضربه بزنید. روش درست این کار این است که کف دست را صاف کرده و بگذارید وزن بازویتان به صورت خود به خودی به خاطر نیروی جاذبه به سطح نواخت ضربه وارد کند. در این حالت می بایست قسمت بالایی مچ دستتان را به صورت هم ارتفاع با لبه فوقانی صفحه تاپا تنظیم کنید. دقت داشته باشید که بعد از وارد کردن ضربه نباید دست را روی صفحه نگه دارید و باید اجازه دهید تا دست به طور طبیعی از روی ساز پرش کرده و بلند شود. با این کار در واقع به ساز اجازه می دهید صدای لرزشش را به صورت طبیعی آزاد کند.

ضربه اسلش با استفاده از چرخاندن مچ و بعد ضربه زدن به ساز در ناحیه فوقانی صفحه نواخت ایجاد می شود. این ضربات بوسیله کف دست ایجاد شده و باید با کمک انگشتانتان به صورت جزئی و بسیار نرم ضربه ثانویه ای را نیز بزنید. در این تکنیک هم درست مانند مورد قبلی بهتر است دستتان را رها کنید تا خودش جهش کرده و از روی ساز کمی بلند شود. اگر این تکنیک را درست اجرا کنید صدای ایجاد شده نسبت به صدای ضربه بیس متفاوت خواهد بود. ضربه دیگری که بررسی می کنیم high slap نام دارد. در این کنیک نوازنده تنها از نوک انگشتان خود استفاده کرده و در نتیجه سطح ولوم صدای ایجاد شده در مقابل دیگر ضربات بسیار کمتر خواهد بود.  

کوک ساز کاخون

کوک کردن ساز در مورد سازهایی که در دسته بندی سازهای زهی قرار می گیرند امری بسیار مهم و تعیین کننده است. چرا که در این نوع سازها نت صدای ساز با کوک کردن مشخص و تنظیم می شود. با این وجود این مورد در مورد کاخن متفاوت بوده و بعد از اینکه شخصیت صدای مورد نظر خود را پیدا کردید می بایست با کوک کردن سعی کنید تا نویزها و مشکلات جزئی را برطرف کنید. دقت داشته باشید که در صورت کشیده شدن بیش از حد سیم های ساز یا محکم کردن بیش از حد پیچ ها در نهایت ممکن است آسیب های جدی به ساز شما وارد شود.

مافلینگ (خفه کردن صدای ساز)

با توجه به سبک موسیقی که روی آن کار می کنید بعضی اوقات ممکن است در هنگام نواختن موسیقی با این ساز نیاز داشته باشید که طول نت بیس را از آنچه که هست کوتاه تر کنید. در چنین مواقعی می توانید با تکنیک مافلینگ به راحتی به این هدف برسید. برای خفه کردن صدای ساز می توانید یک تکه پارچه یا حوله مناسب را در درون ساز قرار دهید. هر چقدر که این پارچه یا حوله اضافه شده سطح تماس بیشتری با سطح صفحه تاپای ساز داشته باشد میزان خفه شدن صدا هم زیادتر خواهد شد.

در احساس کردید که صدای حاصل از لرزش سیم ها برایتان ناخوشایند است هم می توانید از یک تکنیک خاص استفاده کنید. چسب ولکرو ابزاری است که در بعضی از کاخن ها وجود داشته و روی سیم های ساز تعبیه می شود. با استفاده از این ابزار می توانید سیم را شل یا سفت کنید تا تنظیم شود. البته؛ اگر ساز شما این نوع چسب مخصوص را ندارد نیز می توانید با کمک گرفتن از چسب نواری معمولی صدای سیم ها را ساکت کنید. مراقب باشید که با چسب زدن به دیگر اجزای ساز کاخن خود آسیب وارد نکنید.

تنظیم کردن میزان کشش سیم‌ها

در اکثر انواع سیمی این ساز پیچ و آچار آلن تعبیه شده است تا با استفاده از آن بتوانید میزان کشش سیم ها را تنظیم کنید. با این وجود بیشتر تولید کنندگان این سازها به مشتریان خود توصیه می کنند که اصلا دست به تنظیم این سیم ها نزنید. یا اینکه اگر هم این کار را کردید پیچ مربوطه را از تعداد دور معنی سفت تر نکنید. برای اینکه بتوانید این تنظیمات را به صورت دستی و به خوبی انجام دهید لازم است تا دستی ماهر و گوش های با تجربه و با دقت در این زمینه داشته باشید. طبیعی است که افراد مبتدی نمی توانند این کار را به تنهایی انجام دهند.

تنظیم کردن صفحه نواخت ساز

قابلیت دیگری که در بعضی از کاخن ها تعبیه شده است وجود پیچ مربوط به تغییر موقعیت صفحه نواخت می باشد. این پیچ در سطح خارجی صفحه تاپا قرار گرفته است و با شل یا سفت کردن آن می توانید موقعیت صفحه تاپا نسبت به بدنه اصلی ساز را کمتر یا بیشتر کنید. در نتیجه می توانید از ساز صدای شبیه به اسنیر بگیرید که در موسیقی پرویی استفاده می شود.

تغییر دادن نت بیس

برای اینکه صدای نت بیس ساز خود را عمیق تر و خشک تر از حالت عادی کنید می بایست قسمتی از حفره صدای ساز را بپوشانید. این کار را می توانید با قرار دادن یک تکه مقوا روی قسمتی از دهانه حفره انجام دهید. البته امروزه بعضی از کاخن های تولید شده زبانه ای به حالت کشویی دارند که قابلیت انجام دادن این کار را به نوازنده می دهند.

عمل میکروفون گذاری برای ساز کاخن

در قسمت انتهایی این مطلب می خواهیم کمی درباره روش های مختلف میکروفون گذاری ساز کاخن صحبت کنیم. اگرچه تعداد این روش ها بسیار زیاد بوده و مطالب زیادی برای بررسی وجود دارد، با این حال به بیان چند مورد بسیار مهم اکتفا می کنیم. سلیقه فرد نوازنده، محیطی که در اختیار دارید، نوع موسیقی که می نوازید و البته ابزاری که دارید فاکتورهایی هستند که در انتخاب شما تاثیرگذار خواهند بود.

در هنگام ضبط زنده پیشنهاد می کنیم که یک چینش ساده را انتخاب کنید. این کار باعث می شود تا دیگر سازها و اسپیکرها با سیگنال صدای کاخن تداخلات زیادی نداشته باشند. در این روش معمولا از میکروفون های خازنی کوچک (میکروفون باندری) در درون ساز کاخن استفاده می کنند که عملکردی شبیه به پیکاپ های چسبی دارند. در چنین شرایطی هم از پایه میکروفون بی نیاز می شوید و هم در صورت جابجا شدن ساز میکروفون به صورت خودکار در جای درست قرار دارد. با این وجود این روش مشکلی هم دارد و آن این است که به خاطر قرار گرفتن میکروفون درون ساز صدای طبیعی دریافت نمی شود.

اگر صحنه مورد نظر شما برای برداشت چندان شلوغ نبوده و سر و صدای زیادی وجود ندارد بهتر است از روش میکروفون گذاری دیگری استفاده کنید. برا این کار میکروفون گذاری باندری را در قسمت جلوی کاخن خود انجام می دهید. در نتیجه صدای طبیعی ساز را تا حد زیادی دریافت می کنید. البته باید توجه داشته باشید که با این کار صداهای محیطی بیشتری هم وارد پروسه ضبط شما خواهند شد.

در استودیوهای مخصوص ضبط موسیقی معمولا شرایط طوری است که درباره تداخل صدای دیگر سازها جای نگرانی چندانی وجود ندارد. در نتیجه استفاده کردن از میکروفون خازنی کاندنسر در این موارد بسیار رایج است. چرا که صدای ضبط شده توسط این میکروفون ها در فرکانس های بالاتر هم از حالت طبیعی خود فاصله چندانی نمی گیرند.

امروزه پر استفاده ترین روشی که برای ضبط صدای این ساز استفاده می شود یک روش با استفاده از دو میکروفون است. برای این کار یک میکروفون بیس درام را در قسمت پشتی ساز قرار می دهید و یک میکروفون خازنی دیافراگم کوچک را هم در جلوی ساز نصب می کنید. در کل توضیحات تخصصی بسیار زیادی در این مورد وجود دارد که اگر می خواهید کار حرفه ای انجام دهید بهتر است به صورت تخصصی آنها را فرا بگیرید.

جمع بندی

کاخن به خاطر منعطف بودن و ویژگی های مثبت زیادی که دارد امروزه به یکی از پر فروش ترین و محبوب ترین انواع سازهای کوبه ای تبدیل شده است. این ساز که اصالتی آفریقایی دارد توانسته به خوبی جای خود را در موسیقی غرب باز کند و نقش مهمی را در اجراهای سنتی و مدرن جامعه امروزی بر عهده دارد. تا حدی که می توان گفت تصور کردن موسیقی جهانی بدون این جعبه جادویی کوچک تقریبا غیر ممکن شده است.

در بازارهای مختلفی که برای سازهای مختلف وجود دارند انواع گوناگونی از این ساز وجود دارد که می توانید با توجه به فاکتورهای مختلف (اندازه ساز، امکانات اضافی ساز، جنس ساز و…) یکی از آنها را انتخاب کرده و کار خود را شروع کنید. نواختن این ساز به سن و سال یا گروه خاصی از افراد محدود نشده و اگر علاقمند هستید می توانید از همین الان شروع کنید!

در این مقاله سعی کردیم با صحبت کردن درباره جنبه های مختلف این ساز محبوب (از تاریخچه و جنس ساز تا نحوه نواختن و تکنیک های این کار) آن را به خوبی به شما معرفی کنیم. امیدواریم از مطالعه این مطلب لذت برده باشید…